23. JA zeggen het duwtje in je rug
“Soms weet je pas achteraf hoe diep een ervaring je raakt. Hoe het je niet alleen fysiek uitdaagt, maar van binnenuit opschudt. Hoe het lagen afpelt, totdat je recht in de ogen kijkt naar wat je altijd hebt vermeden.”
“Dat gebeurde met mij, vorige week, in de bergen. Op de allereerste avond van de snowcoaching al.”
“Het was donker. De kou beet in mijn gezicht, maar ik voelde het nauwelijks. Mijn hoofd was druk. Drukker dan ik had verwacht. Onverwachts – voor mij – gingen we in plaats van yoga een avondwandeling maken. Dat vond ik echt K*T! Ik had last van mijn gekneusde rib en van mijn knie.
Ik hoorde maar half wat er werd gezegd. We hadden het over onze telefoons en het wel of niet offline kunnen en willen zijn. Voor mij was dat glashelder. Ik had mijn telefoon al uit gezet en was echt niet van plan om ‘m eerder dan aan het einde van de 5 dagen weer aan te zetten.
Waar was ik dan wel met mijn gedachten … bij het afschuwelijk steile pad dat we op gingen lopen. Dat had ik in de dagen ervoor al gedaan, dus ik wist wat me te wachten stond. Ik voelde zó veel weerstand. In mijn knie en in mijn lijf. Ik stond daar echt met tegenzin.
We liepen in stilte, een groep mensen die elkaar pas net had ontmoet. Iedereen met zijn eigen verhaal, zijn eigen reden om hier te zijn. Ik had mijn intentie gezet: verschijnen in plaats van verdwijnen. Maar hoe doe je dat eigenlijk?”
Ik liep -natuurlijk- achteraan. Mijn hardnekkige patroon speelde direct op: Stil worden en mezelf terugtrekken. ‘podcast Ik kreeg weinig tot geen lucht en ademen deed pijn. Iedere stap voelde zwaar. Mijn benen waren gespannen, mijn handen koud en zweterig tegelijk. Het voelde alsof ik faalde. Niet alleen fysiek – maar vooral in mijn hoofd. Ik hoorde mezelf denken: Ik moet dit alleen doen. Niet zeuren. Doorgaan. En naarmate ik liep ging het met mijn knie steeds beter. Juriaan kwam bij me lopen en vroeg me of ik nu een grote grens was over gegaan? JA! Behoorlijk. Draagt het bij vroeg hij? Mmmhhh … goede vraag! Aan de ene kant wel, want mijn knie voelde beter. Aan de andere kant niet … te weinig lucht en te veel pijn.
Máár was het ook niet gewoon een gebrek aan conditie? Ik raakte boos en gefrustreerd!
En toen gebeurde het. Jur vroeg: ‘Wil je dat ik je duw?’”
_”Mijn eerste reactie? Mijn hele lijf schreeuwde NEE. Mijn hoofd dacht: Kom op, doe niet zo moeilijk. Gewoon zelf doen.
Maar diep vanbinnen… was er iets anders. De vraag: Zou ik het durven ontvangen?
En ik zei JA.”_
En er kwamen 2 gevoelens op. Dankbaarheid … en die raakte me meteen. Het ontroerde me en emotioneerde me. Zó fijn om te mogen ontvangen en niet alles ZELLUF te hoeven doen.
Máár er was ook een vorm van schaamte: Ik lijk wel een bejaarde!
“Misschien herken je dit. Dat je reflex altijd ‘nee’ is. Niet omdat je het niet nodig hebt, maar omdat je niet gewend bent om steun toe te laten.”
“Want hoe vaak zeg jij eigenlijk JA tegen hulp? Niet alleen als het echt niet anders kan, maar gewoon… omdat het mag?”
“We zijn zo gewend om alles zelf te doen. Zelf op te lossen. Zelf te dragen. Want dan ben je sterk, toch? Maar wat als dat niet waar is?”
“Wat als échte kracht zit in het durven ontvangen?”
“Denk eens terug aan een moment waarop iemand jou hulp aanbood. Hoe voelde dat?
En… wat was je eerste reactie? Heb je het toegelaten? Of heb je het afgewezen, met een snelle ‘nee joh, ik red het wel’?”
Dit moment, daar op die berg liet me zien dat ik dacht dat ik JA zei tegen zelfstandigheid. Tegen kracht. Tegen ‘ik kan dit wel alleen.’
Maar in werkelijkheid? Zei ik JA tegen mezelf onzichtbaar maken. Tegen niemand lastigvallen. Tegen mezelf kleiner houden.”_
_”En dat patroon… herken ik niet alleen bij mezelf. Ik zie het overal.
Bij vrouwen die alles lijken te hebben, maar zich tóch alleen voelen.
Bij mensen die altijd klaarstaan voor anderen, maar moeite hebben om zelf te ontvangen.
Bij iedereen die diep vanbinnen verlangt naar steun, maar bang is om teveel te zijn.”_
“Misschien ben jij dat ook. Misschien heb jij ook geleerd dat het veiliger is om alleen te gaan. Dat je dan niemand nodig hebt. Maar is dat echt zo?”
“Wat ik daar in de sneeuw leerde, is dat ik niet alleen sterk ben als ik op eigen kracht loop.
Ik ben sterk als ik JA zeg.
Als ik steun toelaat.
Als ik mezelf de ruimte geef om te ontvangen, net zo goed als ik geef.”_
“En weet je? Het voelde ongemakkelijk. Het voelde kwetsbaar. Maar het voelde ook als een opluchting. Alsof ik eindelijk iets in mezelf toestemming gaf.”
“Ik wil je uitnodigen om stil te staan bij deze vragen.”
✨ Wanneer heb jij voor het laatst hulp ontvangen zonder je schuldig te voelen?
✨ Wat gebeurt er in jou als iemand je iets aanbiedt? Steun, een luisterend oor, een helpende hand?
✨ Wat zou er veranderen in jouw leven als je wat vaker JA zegt tegen ontvangen?
“Als je wilt, schrijf er eens over. Of test het uit. De eerstvolgende keer dat iemand je iets aanbiedt – hoe klein ook – zeg JA. Kijk wat het met je doet.”
“Als deze blog iets in je heeft losgemaakt, laat het me weten. Stuur me een bericht op LinkedIn of Instagram. Deel je inzichten met de hashtag #WaarZegJijJAtegen.”
“Wil je hier dieper in duiken? In mijn gratis e-book neem ik je mee in de 5 stappen om los te breken uit patronen die je klein houden. Je kunt ‘m downloaden via de link in de show notes.”
“En als je voelt dat je hier écht mee aan de slag wilt, check dan mijn masterclass. Daar neem ik je live stap voor stap mee in dit proces. De details vind je in de beschrijving.”
“Dank je wel voor het luisteren. En onthoud: jij mag ontvangen. Jij mag JA zeggen. Jij mag jezelf dat duwtje in de rug geven.”