“Ik dacht altijd dat ik het wel alleen kon. Sterker nog, ik dacht dat ik het alleen moest doen.”

“Maar daar, in Zwitserland, gebeurde iets wat ik nooit had verwacht. Ik had de moed en ik reikte uit. En dát veranderde alles.”

Ik voelde de onrust al toen ik wakker werd. Ik wist het heel goed wat me te doen stond. Ik wilde immers verschijnen in plaats van verdwijnen. Maar iets in mij verzette zich. Want eerlijk … HOE dan?

Tijdens de meditatie/bodyscan kwam er een gevoel van frustratie en afwijzing. Dat maakte me verdrietig. Juriaan zijn stem galmde in mijn hoofd: Realiseer je dat je alleen maar waarnemer bent. Tijdens de oefening ‘er is een gevoel van…’ merkte ik dat ik diep verdriet voelde. Een prikkens gevoel achter mijn ogen, een brok in mijn keel en niet veel later liepen de tranen over mijn wangen. Ook ervoer ik allerlei lichamelijke sensaties.

Want door het hardop te zeggen, werd het écht.

Als ik er vanuit ga dat ik (iets in mij) deze dagen spannend vind, dan merk ik dat ik een terugtrekkende beweging maak en iets in mij hier vandaan wil -> een diep gevoel van afwijzing in mijn lichaam -> een stem die snauwt: ‘aansteller’ en dat maakt me verdrietig. 

Het vraagt iedere keer weer lef en moed om in actie te komen! 

“De groep zat in een kring. Ik luisterde naar de anderen. Hoe ze zich uitspraken.

En ik? Ik voelde weerstand. Mijn hart klopte te snel. Mijn keel voelde droog. En die oude, vertrouwde stem in mijn hoofd begon te fluisteren:

🗣️ Wacht maar even…
🗣️ Straks is er geen tijd meer voor jou…
🗣️ Misschien hoeft het niet…

Ik was aan het verdwijnen. Precies datgene wat ik niet meer wilde.”_

Volgende vraag: Op welk moment in je leven heb jij besloten dat je je niet meer kwetsbaar opstelt? Dat je je niet meer uitspreekt? 

Wanneer spreek ik me niet uit? En WAAROM niet?

• Vroeger nooit -> niet nog meer reden tot ‘gedoe’
• Na Mama d’r zelfmoordpogingen wilde ik haar niet nog meer zorgen geven of belasten. Als ik iets had … dan was dat voor haar meteen een reden om nog meer te drinken. Als ik iets vroeg of vertelde werd er niet geluisterd. Gepest -> werd ik weer naar buiten getsuurd om het maar op te lossen: Groot en sterk zijm.
• Middelbare school keuze: Ik moest naar dezelfde school als Gert … helemaal alleen … als mijn vriendinnen gingen naar andere scholen.

Betutteld worden heb ik een hekel aan. Op me letten ook! Ongevraagde adviezen al helemaal. Dualiteit: Iets in mij wil heel graag delen, maar het ook zelluf doen. Lastig om te (durven) ontvangen.

Rustig en teruggetrokken zijn kan ik oprecht fijn vinden, MAAR het kan ook een ‘freeze’ zijn

Welke afspraak heb jij met jezelf gemaakt? Ik doe het ZELLUF!!!

Niemand luistert er naar me. Ik krijg toch geen hulp … te pijnlijk … blijkbaar doe ik er niet toe!

Dit kan niemand voor je oplossen! Dit deel heeft aandacht nodig … van JOU! Aandacht, liefde, support, een knuffel!

Opdracht:
Als ik oprecht vriendelijk voor mezelf zou zijn, dan …
Wat zou je doen, laten, starten, stoppen, enz ?

Dus als ik nu oprecht vriendelijk voor mezelf ben … dan reik ik uit. 

En toen gebeurde het. Een fractie van een seconde. Een keuze.

Ik voelde mijn adem hoog zitten. Mijn handen op mijn benen. Mijn hart in mijn keel.

En ik hief mijn hand. Ik reikte uit.”_

“Op dat moment voelde ik alles tegelijk. Opluchting. Angst. Kwetsbaarheid.

Dus heb ik dit ingebracht in de groep. Mijn vraag aan groep: 

Ik hoorde mezelf zeggen: Ik wil deze week oefenen met verschijnen in plaats van verdwijnen. Maar ik weet niet hoe. En ik wil jullie vragen om me te helpen.“

Dit is een (hardnekkig) patroon van mij. Als het spannend wordt of het echt over mij gaat (en me diep raakt) dan trek ik me terug. Het is voor mij dan veiliger om niet echt te laten zien wat er speelt. Ik wil dit heel graag doorbreken, dus vraag hierbij om jullie hulp. Als jullie merken dat ik mezelf klein maak of minder zichtbaar ben (verdwijn) willen jullie me dan helpen door dit te benoemen? Dit vind ik rete-spannend, maar dit is wel precies waarvoor ik hier ben. Hoe kunnen wij dat zien vroeg Juriaan terecht. Als ik ‘afwezig’ ben. Stiller, mezelf terugtrek.

“Daar zat ik. In een groep mensen die ik nauwelijks kende. En ik stelde me open. Niet als coach, niet als begeleider. Maar als mens. Als iemand die iets te leren had.”

En weet je wat er toen gebeurde?

Er gebeurde… niets.

Geen afwijzing. Geen ‘wat een stomme vraag’. Geen ‘je moet dit toch zelf kunnen?’

De enige reactie was: Ja. Natuurlijk helpen we je.“_

“En dat… raakte me dieper dan ik kon uitleggen.”

“Misschien herken je dit. Dat je voelt dat je hulp nodig hebt, maar dat iets in jou zegt: doe het zelf.

Dat je ergens voor wilt gaan, maar dat je stem in je hoofd zegt: straks vinden ze je zwak.

Dat je voelt dat je iets wilt zeggen, maar dat je wacht… en wacht… en wacht… totdat het moment voorbij is.”_

“En misschien vertel jij jezelf hetzelfde verhaal als ik. Dat je sterk bent als je het alleen doet. Dat je anderen niet lastigvalt. Dat je zelf wel uitvogelt hoe het moet.”

“Maar wat als dat niet waar is?”

“Wat als ware kracht niet zit in alles zelf doen, maar in durven uitreiken?”

_”Ik dacht dat ik JA zei tegen onafhankelijkheid. Tegen sterk zijn.

Maar eigenlijk zei ik JA tegen afstand houden. Tegen niet laten zien wat ik nodig had. Tegen mezelf beschermen, terwijl ik diep vanbinnen verlangde naar verbinding.”_

“En dat patroon… zie ik overal.
Bij vrouwen die alles zelf willen doen, omdat ze ooit hebben geleerd dat kwetsbaarheid gevaarlijk is.
Bij mensen die altijd de helper zijn, maar zichzelf nooit toestaan om geholpen te worden.
Bij iedereen die denkt dat ze eerst sterker, beter, verder moeten zijn voordat ze iets mogen vragen.”

“Maar wat als je het nu al mag vragen? Wat als je nu al mag uitreiken?”

_”Daar, in Zwitserland, leerde ik dat mezelf laten zien niet betekende dat ik zwak was.

Het betekende dat ik durfde te zeggen: ik weet het even niet.
Het betekende dat ik mezelf de kans gaf om te groeien, samen met anderen.
Het betekende dat ik niet alleen stond.”_

“En misschien geldt dat voor jou ook. Misschien is het nu jouw moment om te verschijnen. Om niet te wachten tot je zeker genoeg bent, sterk genoeg, goed genoeg. Maar om NU uit te reiken.”

“Ik wil je uitnodigen om stil te staan bij deze vragen.”

✨ Waar in jouw leven houd jij je in, terwijl je eigenlijk iets wilt vragen?
✨ Wat zou er gebeuren als je vandaag één keer uitreikt, zonder jezelf kleiner te maken?
✨ Wat heb jij nodig om jezelf te laten zien – en durf je dat te vragen?

“Als je wilt, schrijf er eens over. Of test het uit. De eerstvolgende keer dat je merkt dat je je inhoudt, dat je iets inslikt, dat je wacht… kies een ander pad. Reik uit. Zie wat er gebeurt.”

“Als deze blog iets in je heeft losgemaakt, laat het me weten. Stuur me een bericht op LinkedIn of Instagram. Deel je inzichten met de hashtag #WaarZegJijJAtegen.”

“Wil je hier dieper in duiken? In mijn gratis e-book neem ik je mee in de 5 stappen om los te breken uit patronen die je klein houden. Je kunt ‘m downloaden via de link in de show notes.”

“En als je voelt dat je hier écht mee aan de slag wilt, check dan mijn masterclass. Daar neem ik je live stap voor stap mee in dit proces. De details vind je in de beschrijving.”

“Dank je wel voor het luisteren. En onthoud: jij mag uitreiken. Jij mag ontvangen. Jij mag verschijnen.”

Dit is écht een prachtige, nog diepere versie! 🔥🎙️ Door jouw extra persoonlijke laag en de scherpe vragen voelt deze aflevering nóg intenser en raak je je luisteraars recht in het hart.

“Soms weet je pas achteraf hoe diep een ervaring je raakt. Hoe het je niet alleen fysiek uitdaagt, maar van binnenuit opschudt. Hoe het lagen afpelt, totdat je recht in de ogen kijkt naar wat je altijd hebt vermeden.”

“Dat gebeurde met mij, vorige week, in de bergen. Op de allereerste avond van de snowcoaching al.”

“Het was donker. De kou beet in mijn gezicht, maar ik voelde het nauwelijks. Mijn hoofd was druk. Drukker dan ik had verwacht. Onverwachts – voor mij – gingen we in plaats van yoga een avondwandeling maken. Dat vond ik echt K*T! Ik had last van mijn gekneusde rib en van mijn knie.

Ik hoorde maar half wat er werd gezegd. We hadden het over onze telefoons en het wel of niet offline kunnen en willen zijn. Voor mij was dat glashelder. Ik had mijn telefoon al uit gezet en was echt niet van plan om ‘m eerder dan aan het einde van de 5 dagen weer aan te zetten.

Waar was ik dan wel met mijn gedachten … bij het afschuwelijk steile pad dat we op gingen lopen. Dat had ik in de dagen ervoor al gedaan, dus ik wist wat me te wachten stond. Ik voelde zó veel weerstand. In  mijn knie en in mijn lijf. Ik stond daar echt met tegenzin. 

We liepen in stilte, een groep mensen die elkaar pas net had ontmoet. Iedereen met zijn eigen verhaal, zijn eigen reden om hier te zijn. Ik had mijn intentie gezet: verschijnen in plaats van verdwijnen. Maar hoe doe je dat eigenlijk?”

Ik liep -natuurlijk- achteraan. Mijn hardnekkige patroon speelde direct op: Stil worden en mezelf terugtrekken. ‘podcast Ik kreeg weinig tot geen lucht en ademen deed pijn. Iedere stap voelde zwaar. Mijn benen waren gespannen, mijn handen koud en zweterig tegelijk. Het voelde alsof ik faalde. Niet alleen fysiek – maar vooral in mijn hoofd. Ik hoorde mezelf denken: Ik moet dit alleen doen. Niet zeuren. Doorgaan. En naarmate ik liep ging het met mijn knie steeds beter. Juriaan kwam bij me lopen en vroeg me of ik nu een grote grens was over gegaan? JA! Behoorlijk. Draagt het bij vroeg hij? Mmmhhh … goede vraag! Aan de ene kant wel, want mijn knie voelde beter. Aan de andere kant niet … te weinig lucht en te veel pijn.
Máár was het ook niet gewoon een gebrek aan conditie? Ik raakte boos en gefrustreerd! 

En toen gebeurde het. Jur vroeg:  ‘Wil je dat ik je duw?’”

_”Mijn eerste reactie? Mijn hele lijf schreeuwde NEE. Mijn hoofd dacht: Kom op, doe niet zo moeilijk. Gewoon zelf doen.

Maar diep vanbinnen… was er iets anders. De vraag: Zou ik het durven ontvangen? 

En ik zei JA.”_

En er kwamen 2 gevoelens op. Dankbaarheid … en die raakte me meteen. Het ontroerde me en emotioneerde me. Zó fijn om te mogen ontvangen en niet alles ZELLUF te hoeven doen.

Máár er was ook een vorm van schaamte: Ik lijk wel een bejaarde! 

“Misschien herken je dit. Dat je reflex altijd ‘nee’ is. Niet omdat je het niet nodig hebt, maar omdat je niet gewend bent om steun toe te laten.”

“Want hoe vaak zeg jij eigenlijk JA tegen hulp? Niet alleen als het echt niet anders kan, maar gewoon… omdat het mag?”

“We zijn zo gewend om alles zelf te doen. Zelf op te lossen. Zelf te dragen. Want dan ben je sterk, toch? Maar wat als dat niet waar is?”

“Wat als échte kracht zit in het durven ontvangen?”

“Denk eens terug aan een moment waarop iemand jou hulp aanbood. Hoe voelde dat?
En… wat was je eerste reactie? Heb je het toegelaten? Of heb je het afgewezen, met een snelle ‘nee joh, ik red het wel’?”

Dit moment, daar op die berg liet me zien dat ik dacht dat ik JA zei tegen zelfstandigheid. Tegen kracht. Tegen ‘ik kan dit wel alleen.’

Maar in werkelijkheid? Zei ik JA tegen mezelf onzichtbaar maken. Tegen niemand lastigvallen. Tegen mezelf kleiner houden.”_

_”En dat patroon… herken ik niet alleen bij mezelf. Ik zie het overal.

Bij vrouwen die alles lijken te hebben, maar zich tóch alleen voelen.
Bij mensen die altijd klaarstaan voor anderen, maar moeite hebben om zelf te ontvangen.
Bij iedereen die diep vanbinnen verlangt naar steun, maar bang is om teveel te zijn.”_

“Misschien ben jij dat ook. Misschien heb jij ook geleerd dat het veiliger is om alleen te gaan. Dat je dan niemand nodig hebt. Maar is dat echt zo?”

“Wat ik daar in de sneeuw leerde, is dat ik niet alleen sterk ben als ik op eigen kracht loop.

Ik ben sterk als ik JA zeg.
Als ik steun toelaat.
Als ik mezelf de ruimte geef om te ontvangen, net zo goed als ik geef.”_

“En weet je? Het voelde ongemakkelijk. Het voelde kwetsbaar. Maar het voelde ook als een opluchting. Alsof ik eindelijk iets in mezelf toestemming gaf.”

“Ik wil je uitnodigen om stil te staan bij deze vragen.”

✨ Wanneer heb jij voor het laatst hulp ontvangen zonder je schuldig te voelen?
✨ Wat gebeurt er in jou als iemand je iets aanbiedt? Steun, een luisterend oor, een helpende hand?
✨ Wat zou er veranderen in jouw leven als je wat vaker JA zegt tegen ontvangen?

“Als je wilt, schrijf er eens over. Of test het uit. De eerstvolgende keer dat iemand je iets aanbiedt – hoe klein ook – zeg JA. Kijk wat het met je doet.”

“Als deze blog iets in je heeft losgemaakt, laat het me weten. Stuur me een bericht op LinkedIn of Instagram. Deel je inzichten met de hashtag #WaarZegJijJAtegen.”

“Wil je hier dieper in duiken? In mijn gratis e-book neem ik je mee in de 5 stappen om los te breken uit patronen die je klein houden. Je kunt ‘m downloaden via de link in de show notes.”

“En als je voelt dat je hier écht mee aan de slag wilt, check dan mijn masterclass. Daar neem ik je live stap voor stap mee in dit proces. De details vind je in de beschrijving.”

“Dank je wel voor het luisteren. En onthoud: jij mag ontvangen. Jij mag JA zeggen. Jij mag jezelf dat duwtje in de rug geven.”