Skip to main content

JA zeggen tegen jezelf, je grenzen, en je eigen tempo.

21. JA zeggen tegen jezelf, je grenzen, en je eigen tempo.

In dit blog neem ik je mee in een ervaring die me diep raakte en me liet zien hoe vaak we onszelf kleiner maken dan nodig. In dit geval hoe ik me nog steeds klein kan maken…
Het gaat over een patroon dat ik al mijn leven ken: aanpassen, gedragen, pleasen. Het gevoel dat ik anderen tevreden moest houden, heel vaak ten koste van mezelf.

Misschien herken je dat gevoel. Dat je denkt: ‘Als ik zorg dat ik niemand tot last ben, dan blijft alles goed en hebben we het fijn samen’.

Als ik eerlijk ben, is dat aanpassen iets wat ik al mijn hele leven doe. Pleasen was voor mij een reflex. Het voelde als een manier om de controle te houden. Als ik mezelf maar kleiner maakte en zorgde dat ik niemand tot last was, dan kon ik voorkomen dat iemand zich aan mij ergerde – of, nog erger, boos op me werd 

Laat me je meenemen naar een paar dagen geleden. Ik ben deze week op wintersport, en heel eerlijk? Ik ben nooit een held geweest op de ski’s. Skiën is nooit echt mijn ding geweest. De snelheid, de diepte, de steile ijzige pistes, de controle die ik kon verliezen – ik vond het altijd spannend.

Opeens werd ik me bewust hoe diep dat patroon van aanpassen nog steeds in mij zit en ontdekte ik dat ik jarenlang onbewust over mijn eigen grenzen ging, mezelf kleiner maakte – En daar confronteerde ik mezelf mee. Daardoor ontdekte ik hoe bevrijdend het kan zijn om dat los te laten en JA te zeggen tegen mezelf.”

Dat was niet eenvoudig … dat stemmetje in mijn hoofd dat zei: ‘Ik houd iedereen op. Ze wachten allemaal op mij.’  Was/is hardnekkig. Dus wat deed ik? Ik pushte mezelf. Niet omdat ik dat perse zelf wilde, maar omdat ik dacht en vond dat ik dat moest. 

En weet je wat ik daaraan koppelde? Dat ik teveel was. Dat ik iedereen ophield. Ik voelde me schuldig omdat ik hen ‘tegenhield’. En dat patroon – dat idee dat ik anderen tevreden moest houden – is niet alleen iets van die momenten op de piste. Het is iets wat ik al mijn hele leven deed

Daar stond ik dan, bovenaan de besneeuwde helling. Om me heen was het stil, behalve het suizen van de wind, de sneeuw die tegen mijn helm waaide en mijn eigen bonkende hartslag. Met trillende benen en niet veel later verstijfd … bevroren van angst. 

Mijn hele lijf schreeuwde: NEE! 

En toch ging ik. Waarom? 

Ik voelde de druk. Omdat ik dacht: ik kan de groep toch niet ophouden. Ze stonden allemaal achter of naast me te wachten tot ik eindelijk durfde, en zodra ik beneden was, skieden we meteen weer door. Geen tijd om op adem te komen, geen moment voor mezelf. Wat ik mezelf vertelde, keer op keer, was dit: ‘Je houdt ze op. Ze hebben al zo lang op je gewacht. Ze zijn vast opgelucht als ze eindelijk door kunnen 

Daaraan koppelde ik dus dat ik teveel was. Dat ik iedereen ophield. En daarover voelde ik me dan schuldig. 

Dus wat deed ik? Ik pushte mezelf. Altijd maar door, terwijl alles in mijn lijf schreeuwde dat het niet goed voelde. Maar dat negeerde ik. Want: ‘ze hebben al zo lang op me gewacht, ze willen door. 

Wat ik niet zag, was hoe ik mezelf in dat moment volledig wegcijferde. Ik vond dat ik vooral iedereen tevreden moest houden. En dat aanpassen – dat verhaal dat ik mezelf vertelde – was niet alleen iets van tijdens het skiën. Als ik even uitzoom is het iets dat ik mijn hele leven al automatisch doe.

Misschien herken je dat wel. Dat gevoel dat je niet teveel wilt zijn. Dat je jezelf kleiner maakt. Dat je (onbewust) denkt dat je een last bent voor anderen.
Dat je zelfs voor anderen gaat invullen hoe ze zich voelen, zoals ik deed. Ik dacht: ze willen vast verder, ik houd ze op, ik moet het gewoon doen.

Maar wat je niet ziet, is wat dat pleasen je kost. Hoe je jezelf steeds weer kleiner maakt. En hoe er steeds minder ruimte overblijft voor jou.

Nu stond ik daar weer … voor het eerst sinds jaren … bovenaan die helling: 

En mijn eerste reflex? Weer dat gevoel: ‘Ik houd ze op, snel door.’ 

Opeens kon ik zien hoe groot dat reflex nog steeds is. Dat oude gevoel van ‘teveel zijn’. Ik zei letterlijk: Gaan jullie maar, lekker op je eigen tempo, dan hoeven jullie niet steeds op mij te wachten.  Maar wat ik écht bedoelde, was: ‘Ik wil juliie biet teleurstellen. Ik wil niet teveel zijn.’

En ja, ik vond skiën nog steeds heel spannend. 

Dit keer maakte ik een andere keuze. In plaats van mezelf te pushen, bleef ik staan. Ik ademde in. En voor het eerst luisterde ik naar mezelf. Echt luisteren. Zonder weg te duwen, zonder mezelf te haasten.

En voor het eerst … gaf ik mezelf toestemming. 

Om te voelen. 

Om in het moment te zijn, 

En weet je? 

Dat veranderde alles! 

Ik voelde de angst in plaats van deze resoluut aan de kant te schuiven.

Toen ik mezelf toestond om stil te blijven staan en deze angst te voelen, voelde ik meteen ook de oude pijn van dat aanpassen. Ik voelde hoe vaak ik mezelf heb weggecijferd, om de ander maar tevreden te houden. 

Maar deze keer was er nog iets anders. Deze keer hoorde ik de stem van mijn oude pijn. En ik luisterde.

Wat die stem zei?
Ik wil ook gezien worden. Ik wil ruimte. Ik wil dat je even blijft staan, ademhaalt, en mij serieus neemt.’

Dit gevoel – het idee dat ik niet goed genoeg ben, dat ik een last ben – heeft een oorsprong, een oude pijn. En hier komt een stuk rouw om de hoek kijken. Hoe vaak proberen we niet om onze oude pijn weg te stoppen?
We drukken weg wat moeilijk is.

Rouw nodigt je juist uit om stil te staan bij wat pijn doet, bij wat verloren is gegaan of wat er nooit geweest is. Ik zeg niet dat dit eenvoudig is, maar omdat het weigeren te voelen je onvermijdelijk ondermijnt. Wat je niet aankijkt, blijft sluimeren. Het groeit uit tot een stille last, een wond die je steeds dieper wordt en je van jezelf verwijdert – en die op den duur zicht- of voelbaar wordt in je lichaam of je leven.

Ook voelde ik nog iets heel nieuws voor mij: mildheid. 

Mildheid voor mezelf, en voor dat deel in mij dat zo graag wil pleasen, en het zo graag goed wil doen! En deze mildheid gaf me ruimte. Voor het eerst kon ik blijven staan zonder me schuldig te voelen en hoorde ik ook een andere stem, een mildere stem. Een stem die zei: ‘Laat ze maar even wachten.’

En toen ik daar bleef staan, voelde ik nog iets wat ik eigenlijk nog niet zo heel goed ken: Vrijheid. De vrijheid om te zeggen: ‘Dit is mijn tempo. Dit is mijn moment. En dat is oké.’

En het mooie is: toen ik bleef staan, vond niemand dat erg. Het waren allemaal gedachten die ík mezelf had aangepraat.”

Sterker nog, ik kreeg er commentaar op. Terecht! Ze zeiden: ‘Stop daar nou eens mee! Wij vinden het helemaal niet erg om te wachten.’

En dat raakte me. Want het liet me zien hoe vaak ik mezelf nog steeds klein maak. Hoe vaak ik onbewust aannames doe over wat anderen vinden, willen, zonder hen de kans te geven om daar zelf iets over te zeggen.

En nu, jaren later, besef ik hoe schadelijk dat geweest is. Niet alleen ging ik keer op keer over mijn eigen grenzen, ik gaf mezelf ook nooit de kans om trots te zijn. Want hoe kun je trots voelen als je iets doet vanuit schuldgevoel en pushen, in plaats van vanuit nieuwsgierigheid of vanuit eigen kracht?”

Het was een belangrijk moment. Want wat ik me realiseerde, is: 

Ik ben niet teveel. Jij bent niet teveel. Niemand is teveel.
We hebben allemaal het recht om even te stoppen. Om adem te halen. Om ons eigen tempo te kiezen en onze eigen grenzen aan te geven.
En weet je? Anderen kunnen daar prima mee omgaan. Misschien vinden ze het zelfs fijn dat jij durft aan te geven wat je nodig hebt, omdat het hen ook de ruimte geeft om dat te doen.

Deze verandering begint echt bij jezelf. Het begint bij het durven loslaten van die oude overtuiging, dat jij een last bent. Het begint bij jezelf toestaan om adem te halen – letterlijk en figuurlijk.”

“Wat ik me ook realiseerde, is dat pleasen vaak voelt als controle. Je denkt: als ik iedereen tevreden houd, dan blijft alles goed. Maar in werkelijkheid geef je steeds weer iets van jezelf op.

Hier komt de zin die mijn collega vaak zegt: Wie naar controle streeft, zal altijd in angst leven! Opeens héél anders binnen!
Door te pleasen hopen we controle te houden op de situatie en de ander … vaak gedreven door angst. En er is géén controle!

Maar wat als je stopt met vluchten? Wat als je JA zegt tegen je rouw, tegen je pijn, tegen je grenzen? Wat als je luistert, en het toestaat er te zijn?

Gewoon even stilstaan. Jezelf toestemming geven om stil te blijven staan, om ruimte in te nemen, om je eigen tempo te volgen? Wat als je JA zegt tegen jezelf, in plaats van altijd aan te passen aan de ander?

En dit is voor mij de essentie: als je geen JA zegt tegen wat er pijn doet, als je je eigen pijn blijft wegduwen, dan kun je ook nooit JA zeggen tegen jezelf, je eigen grenzen en je eigen tempo. Het begint met luisteren naar wat je liever niet wilt horen. Pas dan kun je echt bewegen.

Dat is niet makkelijk. Want het betekent dat je JA moet zeggen tegen ongemak, tegen de angst dat anderen misschien even moeten wachten, of dat ze iets van je vinden. Maar dat ongemak is niets vergeleken met wat je terugkrijgt: rust, vrijheid, en het gevoel dat je er mag zijn, precies zoals je bent.”

Misschien herken je mijn verhaal. Misschien ken jij dat gevoel ook wel, dat je een ander niet tot last wilt zijn. Dat het voelt dat je niet goed genoeg bent, dat je je excuses wilt maken simpelweg voor het innemen van ruimte. Dat gevoel dat je teveel bent. Dat je je aanpast, pleased of dat je onbewust invult wat anderen denken of nodig hebben, zonder het écht te weten. 

Dit voelt misschien veilig, maar in werkelijkheid draag je het als een onzichtbare last die steeds zwaarder wordt. Wat doe je dan? Ga je door? En daarmee je alles in jezelf negeert? Of blijf je even staan en luister je? 

Ik wil je uitnodigen om vandaag eens stil te staan bij dit gevoel.

Wat zou er gebeuren als je stopt? Als je JA zegt tegen je eigen tempo, je eigen ruimte, je eigen stem?

Waar pas jij jezelf nog aan? En stel jezelf dan de volgende vraag: 

Waar maak ik mezelf kleiner dan ik ben? Waar of wanneer dacht ik dat ik teveel was? Wat zou er gebeuren als ik dit verhaal herschrijft. Als ik stop met invullen en begin met luisteren naar mezelf? En wat zou er gebeuren als ik mezelf toestemming geef om ruimte in te nemen?

Wat zou er gebeuren als je die overtuiging loslaat? Als je stopt met wegduwen? Als je begint met voelen – echt voelen – en JA zegt tegen alles wat zich aandient?

Dit is niet alleen mijn verhaal. Het is een verhaal dat veel van ons kennen. Het vermijden van pijn, het wegduwen van onze eigen stem – en hoe dat ons kleiner maakt.

Als je JA zegt tegen wat pijn doet, maak je ruimte voor alles wat je nodig hebt: mildheid, compassie, en uiteindelijk het vermogen om weer voluit te leven 

Ik geloof dat het belangrijk is om hier bij stil te staan. Rouw is niet iets wat we kunnen overslaan. Het is een proces waar we doorheen moeten, zodat we weer JA kunnen zeggen tegen het leven en dus tegen onszelf.

Ik ben benieuwd wat deze aflevering bij jou losmaakt. Herken je dit gevoel van jezelf wegcijferen? Of het idee dat je teveel bent? Hoe ga jij om met je eigen rouw, je eigen pijn?

Als dit je raakt, wil ik je uitnodigen om nog eens stil te staan bij je eigen grenzen. Waar pas jij je nog aan, terwijl je misschien liever iets anders zou doen? Waar kun je wat liever zijn voor jezelf?

Als je hier iets over wilt delen, stuur me gerust een berichtje of deel je ervaring op social media. Ik vind het mooi om van je te horen.” En als je iemand kent die dit ook mag horen, stuur deze blog dan zeker door.

Lees verder

JA zeggen tegen mildheid en rouw om wat nooit was: de sleutel tot heling

JA zeggen tegen mildheid en rouw om wat nooit was: de sleutel tot heling

In dit blog duiken we dieper in een onderwerp dat we allemaal op onze eigen manier ervaren en dat raakt aan de kern van wie we zijn: mildheid en rouw om wat nooit was.

Vaak denken we bij rouw aan verlies door de dood, maar rouw gaat ook over datgene wat je nooit hebt gekregen – de geborgenheid, liefde, of veiligheid die je als kind misschien hebt gemist.

Misschien herken je het gevoel dat er iets mist in je leven. Een ongrijpbare leegte, een gemis waarvan je misschien niet precies weet waar het vandaan komt. Vaak vinden we het moeilijk om stil te staan bij wat we nooit hebben gehad. Het voelt pijnlijk of misschien zelfs respectloos naar de mensen om ons heen. Toch ligt hier vaak de sleutel naar verandering.

Vandaag onderzoeken we samen hoe mildheid naar jezelf, ruimte maken voor dit gemis en rouwen om dat wat nooit was je kunnen helpen om los te komen van jouw oude patronen die je ooit hielpen overleven kunt herkennen en hoe je deze met compassie kunt omarmen En hoe het toelaten van rouw je dichter bij jezelf kan brengen . 

Vandaag gaan we naar de wortels van onze patronen, en ontdekken we dat deze voortkomen uit gemis. Juist door dit gemis onder ogen te zien, kunnen we onszelf vrijmaken van wat ons tegenhoudt.

Stap 1: Wat is rouw om wat nooit was?

“Rouw om wat nooit was – wat bedoel ik daar precies mee? 

“Rouw wordt vaak geassocieerd met verlies door overlijden, maar rouw gaat veel verder dan dat. Een vorm van rouw die minder zichtbaar is: namelijk rouwen om wat je nooit hebt gehad. Misschien had je geen veilige basis in je jeugd, miste je een liefdevolle ouder of ouders en heb je de liefde die je zo hard nodig had nooit gevoeld. Of misschien had simpelweg de ruimte niet om volledig jezelf te zijn.

Dit soort rouw kan lastig zijn omdat het ons vraagt om onder ogen te zien wat we nooit hebben gelregen. Rouwen om wat nooit was kan pijnlijk zijn en vaak voelt dat voelt dat respectloos naar onze ouders of andere dierbaren, Zij hadden het beste met je voor, maar waren niet in staat om het beter te doen. Rouw om wat nooit was gaat niet over schuld of verwijt. Het gaat over erkennen wat jij als kind hebt gemist wat dat met jou heeft gedaan.

Het is rouwen om gemis dat vaak niet zichtbaar is, maar wel voelbaar in je leven. 

Ik deel graag  een persoonlijke ervaring met je. Toen mijn moeder overleed, voelde ik niet alleen verdriet om haar dood, maar ook om wat er nooit tussen ons is geweest. Dit raakte aan een diep gemis dat ik jarenlang onbewust had genegeerd en dus diep weggestopt. Het was uitermate pijnlijk om dit onder ogen te zien, maar tegelijkertijd was het ook de sleutel naar inzicht. Ik ontdekte dat dat gemis de basis had gelegd voor veel van mijn patronen: hard werken, pleasen, en altijd maar doorgaan. Het was een manier om te overleven en mijn manier om mezelf te beschermen tegen pijn.

Wanneer je dit gemis erkent kun je ook de patronen gaan zien die hieruit zijn voortgekomen. 

Het is heel menselijk om dat we dit gemis vullen met patronen zoals pleasen, hard werken of perfectionisme. Misschien herken je jezelf wel als de perfecte, brave leerling, de zorgzame pleaser, het voorbeeldige kind of diegene die altijd sterk moest zijn. 

Maar zolang we dat blijven doen, blijven we weg van onze kern. Door te rouwen om wat nooit was, maken we ruimte om dichter bij onszelf te komen.”

Dit is de kern: zolang je dit gemis niet erkent, blijf je vastzitten in patronen die ooit nuttig waren, maar je nu in de weg staan.”

Reflectievraag: “Kun jij een moment bedenken waarop je voelde dat er iets ontbrak in je leven? Hoe heeft dat jouw patronen en keuzes gevormd?”

Stap 2: Waarom mildheid essentieel is in dit proces

“Wanneer je begint te onderzoeken wat je hebt gemist, kan dat confronterend zijn. Misschien voel je boosheid, verdriet, of schaamte. En dat is normaal. Maar wat ik vaak zie, is dat veel mensen streng worden voor zichzelf wanneer we deze patronen in onszelf ontdekken, We zien wat niet meer werkt en denken: ‘Waarom heb ik dit niet eerder gezien?’ ‘Hoe heb ik dat ooit kunnen doen? Ik heb zoveel jaren van mijn leven tijd verspild.’ 

Maar dat is niet waar. En het is niet eerlijk naar jezelf.

Hier komt mildheid om de hoek kijken. Dit is essentieel. Mildheid betekent dat je kunt erkennen dat deze patronen je ooit hebben geholpen. Ze ontstonden echt met de beste intenties. Ze hebben je geholpen om om je veilig te voelen, om liefde en erkenning te krijgen, soms letterlijk om te overleven. En dat is niet mis. Hoe destructief ze nu ook mogen lijken, ze hebben een functie gehad. Mildheid betekent dat je die patronen kunt erkennen zonder oordeel en dat je jezelf bedankt voor hoe je het hebt gedaan tot nu toe, en dat je met liefde en compassie naar jezelf kijkt. Je zegt als het ware: ‘Dankjewel dat je me hebt geholpen, maar ik kies nu voor iets anders.

En weet je? Mildheid is absoluut geen zwakte. Het is juist heel krachtig om eerlijk naar jezelf te kijken zonder oordeel. Het is de basis van heling.”

Ik heb zelf heel lang een enorme weerstand gevoeld tegen het woord ‘helen’. Het klonk voor mij ooit zweverig en vaag, alsof het niet paste bij de realiteit. Maar inmiddels weet ik dat helen juist rauw, eerlijk, en verrassend aards is. Het vraagt om moed – de moed om bloedeerlijk naar jezelf te zijn, om verantwoordelijkheid te nemen voor wat je voelt, en om jezelf te dragen, juist op de moeilijke momenten.

Helen gaat niet over fixen. Het gaat erom dat je leert zijn met alles wat er is. Dat je ruimte maakt voor wat gevoeld wil worden, zelfs als dat ongemakkelijk is. Mildheid helpt je om niet in reflexen te schieten, zoals boos worden op jezelf of wegduiken voor je emoties. Mildheid is de basis voor heling, omdat het je uitnodigt om te blijven, om te voelen, en om met compassie naar jezelf te kijken.”

Mildheid is ook essentieel omdat we vaak in reflexen schieten als we ongemak voelen. Misschien herken je dat je boos wordt op jezelf, of juist wegloopt van wat lastig is. Maar wat als je blijft? Wat als je je emoties kunt dragen, zonder erin te verdwijnen? Dat is waar mildheid je naartoe kan leiden.

Mildheid betekent ook dat je kunt erkennen dat je nu anders mag kiezen, zonder jezelf af te wijzen voor hoe je het vroeger deed. Het vraagt moed om eerlijk te zijn naar jezelf én zacht te blijven.”

Reflectievraag: “Kun je jezelf bedanken voor de manieren waarop je jezelf hebt beschermd, ook al werken die nu niet meer voor je?”

Stap 3: Het verband tussen rouw en patronen

Veel van onze patronen zijn een reactie op gemis. Als je als kind niet de veiligheid hebt ervaren die je nodig had, heb je misschien een patroon ontwikkeld om dat gemis te compenseren. Misschien werd je de perfecte leerling, de zorgzame pleaser, of degene die altijd sterk moest zijn.

Maar die patronen hebben uiteindelijk stuk voor stuk een prijs. Ze houden je weg van je gevoelens, van jezelf. En zolang je die pijn en dat gemis niet erkent, blijf je gevangen in die patronen.

Rouw is niet iets dat je moet vermijden. Het is een proces dat je helpt om te helen. Door te rouwen om wat nooit was, maak je ruimte voor wat nu wél mogelijk is. Je bevrijdt jezelf van het idee dat je iets moet ‘fixen’ en leert in plaats daarvan om te zijn met alles wat er is.”

Oefening: “Neem even een moment. Sluit je ogen en adem diep in en uit. Vraag jezelf: welk patroon herken ik bij mezelf? Wat zou ik nodig hebben om dit los te laten?”

Stap 4: Je plek innemen in je familiesysteem

“Hier wil ik een systemische laag toevoegen. Je plek innemen gaat niet alleen over jou persoonlijk als individu, maar ook over jouw plek in je familiesysteem. Patronen die generatie op generatie worden doorgegeven, kunnen een diepere laag toevoegen aan jouw ervaring van gemis,  Misschien voelde je moeder zich nooit gezien, en heb jij datzelfde gevoel overgenomen. Of heeft jouw vader het nooit geleerd en voelde hij zich niet veilig om zijn emoties te tonen, en heb jij zijn voorbeeld gevolgd en vind jij het ook lastig om te voelen.

Als je gemis hebt ervaren in je jeugd, kan het zijn dat je niet volledig op je eigen plek staat. Misschien ben je voor je ouders gaan zorgen, of heb je geprobeerd om het gezin bij elkaar te houden.

Door stil te staan bij wat je hebt gemist en hoe dat doorwerkt in jouw leven, kun je deze patronen doorbreken. Je mag erkennen wat er is geweest, zonder erin vast te blijven zitten. Je mag jouw plek innemen en jezelf toestemming geven om het anders te doen.”

Wat je ook mag weten, is dat je ouders, met alles wat ze je wel of niet hebben gegeven, je uiteindelijk het grootste cadeau gegeven dat ze ooit kunnen geven: ze hebben het leven aan jou doorgegeven. Dat is echt een geschenk. En het is nu jouw verantwoordelijkheid is om volledig op jouw eigen plek te gaan staan, zonder het verleden te negeren, maar met de erkenning en dankbaarheid die het verdient.”

Reflectievraag: “Wat betekent het voor jou om je plek in te nemen in jouw familiesysteem? Wat zou je daarvoor nodig hebben?”

Afsluiting en uitnodiging:

“Rouw om wat nooit was is rauw. Het vraagt moed om deze pijn toe te laten, maar het biedt je ook de kans om jezelf volledig te zien en te dragen. Mildheid is de sleutel in dit proces. Mildheid naar jezelf, naar je patronen, en naar wat je hebt gemist. Het begint met JA zeggen tegen jezelf en alles wat je bent – inclusief je gemis. Je patronen en je kracht. 

“Ik hoop dat dit blog je heeft geïnspireerd om vooral mild te zijn naar jezelf, maar ook om ruimte te maken voor nieuwsgierigheid om zo te onderzoeken wat jij misschien hebt gemist. maar vooral ook bij wat je nu nodig hebt. Dit is geen quick fix. Het is een proces, maar je hoeft het niet alleen te doen. En het is een proces, maar het is een proces dat bevrijdend werkt.

Ter afsluiting wil ik je graag uitnodigen om stil te staan bij deze vragen: 

  1. Waar ben jij streng voor jezelf?
  2. Wat heb je gemist in je leven, maar nooit durven erkennen?
  3. Hoe kun je mildheid naar jezelf brengen?
  4. Wat zou het betekenen om je plek in te nemen, precies zoals je bent?

Dit zijn geen makkelijke vragen, maar wel noodzakelijk. Ze helpen je om ruimte te maken voor wie jij werkelijk bent en om je patronen te begrijpen zonder oordeel.

Weet ook dat je dit niet alleen hoeft te doen. Ik loop graag een stuk met je mee. In mijn trajecten werken we stap voor stap aan het erkennen van je gemis, het doorbreken van patronen en het innemen van jouw plek.”

Wil je hier meer over weten of met me in gesprek gaan over hoe jij jouw plek kunt innemen? 

Dit jaar start ik met een traject waarin we dit proces samen doorlopen. Wil je meer weten? Neem gerust contact op.  

Tot die tijd: blijf mild, blijf nieuwsgierig, en blijf JA zeggen tegen jezelf.

Dank je wel voor het lezen, en tot de volgende blog van ‘Waar zeg jij JA tegen?’.”

Lees verder

JA zeggen tegen jezelf: Je plek innemen

JA zeggen tegen jezelf, je grenzen, en je eigen tempo.

In dit blog  gaan we een belangrijke stap zetten: je plek innemen. Wat betekent het om volledig JA te zeggen tegen jezelf en je plek in te nemen inclusief alles wat je bent? Waarom voelt dit soms zo moeilijk? Wat houdt je tegen? En hoe kun je jezelf mild en stevig leren dragen, zelfs als het ongemakkelijk voelt?

Ik deel mijn eigen ervaringen en inzichten, we duiken dieper in oude patronen en overtuigingen, en ik geef je praktische handvatten én reflectievragen om dit in je eigen leven toe te passen.

Dus, voel je welkom en laten we samen onderzoeken: Wat betekent het voor jou om je plek volledig in te nemen?“*

Stap 1: Wat betekent ‘je plek innemen’?

*”Je plek innemen – het klinkt zo logisch, maar als je er eerlijk naar kijkt: wat betekent het eigenlijk voor jou?

Voor mij gaat je plek innemen over volledig aanwezig zijn in het moment en in je eigen leven. Niet meer klein maken, niet wegcijferen, maar volledig JA zeggen tegen jezelf. Inclusief je kracht, je pijn, je imperfecties, én alles wat je heeft gevormd.

Lang heb ik gedacht dat mijn plek innemen betekende dat ik alles en iedereen tevreden moest houden. Als ik maar zorgde dat ik niet te veel ruimte innam, niemand teleurstelde en vooral beschikbaar bleef, dan voelde ik me veilig. Maar eigenlijk leefde ik daarmee helemaal niet vanuit wie ik werkelijk was.

Maar hier kom ik meteen bij iets belangrijks: zodra je je plek wilt innemen, ga je ook je patronen zien. Patronen zoals aanpassen, pleasen, altijd sterk willen zijn. En dit is vaak het moment waarop we streng worden naar onszelf.

Misschien herken je gedachten zoals:

  • ‘Ik heb zoveel jaren verspild.’
  • ‘Waarom heb ik dit niet eerder gezien?’

Stop! Hier is waar mildheid nodig is.
Je hebt die patronen niet voor niets ontwikkeld. Je patronen zijn dus ontstaan met de beste intenties. Ooit waren ze nodig om je veilig te voelen, om liefde te krijgen, om te overleven. Hoe onhandig of destructief ze nu misschien ook voelen, ze hebben je gebracht op de plek waar je nu bent.

Je plek innemen begint dus met compassie. Het is kunnen zeggen:
‘Dankjewel dat je me hebt beschermd, maar nu kies ik voor een andere manier.’

Daarnaast gaat je plek innemen verder dan alleen aanwezig zijn in je eigen leven. Het heeft ook een systemische laag: namelijk je plek binnen je familiesysteem.

In een familiesysteem heeft ieder individu een plek. Als die plek niet wordt ingenomen, ontstaat er onbewust onrust en disbalans. Misschien herken je dit: je bent in een rol gestapt die niet van jou was. Je werd bijvoorbeeld de ‘zorger’, de ‘redder’, of degene die altijd sterk moest zijn. Vaak gebeurt dit uit loyaliteit. Je doet het onbewust uit liefde voor je ouders, je familie, of zelfs je voorouders.

Wat je je misschien niet realiseert, is dat je daarmee niet op jouw plek staat. Misschien sta je op de plek van je moeder of vader, of draag je lasten die niet van jou zijn. Systemisch gezien klopt dit niet. Als je niet op jouw plek staat, kun je jezelf niet volledig dragen.

Je plek innemen binnen je familiesysteem betekent dat je gaat staan waar je hoort:

  • Als kind van je ouders, niet als hun ouder.
  • Als jezelf, niet als redder of oplosser van andermans problemen.
  • Als de volwassene die nu haar eigen leven leidt en haar eigen keuzes maakt.

Dit kan confronterend zijn. Maar door op jouw plek te gaan staan, geef je anderen in het systeem ook de ruimte om hun eigen plek in te nemen. Je geeft terug wat niet van jou is en neemt alleen wat van jou is: jouw leven, jouw pad, jouw verantwoordelijkheid.

Reflectie: Vraag jezelf af:

  • Sta ik op mijn eigen plek in mijn familiesysteem, of draag ik lasten die niet van mij zijn?
  • Wat zou er veranderen als ik alleen draag wat van mij is?”*

Wat betekent ‘mijn plek innemen’ voor mij? Wat komt er in je op?”*

Stap 2: Waarom vinden we het zo moeilijk?

Misschien herken je dit: je voelt dat je meer ruimte in mag nemen, maar toch doe je het niet. Je blijft jezelf aanpassen, pleasen, of stilhouden. Waarom is dat zo?

Waarom vinden we het zo moeilijk om onze plek in te nemen? Daar spelen vaak twee grote thema’s:

  1. De mening van anderen
    Wat zullen ze wel niet denken? ‘Je deed het altijd zo, waarom opeens anders?’ Als jij verandert, geef je anderen onbewust een signaal: jij hebt ook een keuze. Dat kan confronterend zijn voor hen én voor jou.
  2. Angst om anderen teleur te stellen
    Misschien voel je je egoïstisch, of ben je bang liefde en goedkeuring te verliezen. Maar wat als ik je vertel dat het tegenovergestelde waar is?

Door je plek in te nemen, geef je anderen niet een versie van jezelf. Je geeft ze de echte jij. Daar kunnen ze écht verbinding mee maken.

Mijn eigen verhaal? Ik dacht altijd dat boosheid en verdriet gevaarlijk waren. Om mezelf te beschermen, leerde ik me aanpassen en wegcijferen. Dat voelde veilig. Maar die veiligheid hield me ook weg van mezelf. Het moment dat ik die emoties durfde toe te laten, veranderde alles.

Daarnaast kan het systemisch gezien ook heel spannend zijn om jouw plek in te nemen. Want als je dat doet, verbreek je misschien een ongeschreven ‘familiecode’. Je doet het opeens anders. En dat kan weerstand oproepen bij anderen of zelfs bij jezelf.

Stel dat jij altijd degene was die ‘voor de ander zorgde’. Als je dat patroon loslaat en jouw plek inneemt, voelt dat voor het systeem alsof er iets verandert. En verandering voelt onveilig. Het kan zijn dat je bang bent om de verbinding te verliezen, of dat je ouders zich afgewezen voelen. Maar wat ik je wil meegeven is dit: door jouw plek in te nemen, herstel je juist de balans.

Je laat zien: ‘Dit is van jullie, dit is van mij.’ Je eert je ouders door hun plek te respecteren en neemt verantwoordelijkheid voor je eigen leven. Dat is de grootste daad van liefde die je kunt geven.

Reflectie: Vraag jezelf:

  • Welke rol heb ik in mijn familiesysteem aangenomen?
  • Wat houdt me tegen om op mijn eigen plek te gaan staan?
  • Wat gebeurt er als ik mijn plek volledig inneem?”*

Is het de mening van anderen, of misschien je eigen oordeel?”*

Stap 3: Wat heb je nodig om jezelf te dragen?

Je plek innemen vraagt niet alleen moed, maar ook het leren dragen van jezelf. Dat betekent aanwezig kunnen blijven bij alle emoties en sensaties die dit proces met zich meebrengt.

  • Aanwezig blijven bij alles wat er in je leeft.
  • Niet direct wegvluchten of in oude reflexen schieten.
  • Leren ‘rusten’ in je emoties, hoe ongemakkelijk ze soms ook zijn.

Systemisch gezien betekent het ook dat je mag loslaten wat niet van jou is. Als je lasten van je ouders of voorouders draagt, voelt dat zwaar. Misschien herken je dit:

  • ‘Ik moet sterk zijn, want mijn ouders hadden het zwaar.’
  • ‘Ik mag niet falen, want ik moet iets bewijzen.’

Door te erkennen wat van jou is en wat niet, ontstaat er ruimte om jezelf te dragen. Het betekent ook dat je de pijn en het verdriet die daarbij horen, mag toelaten. Want het is pas als je alles voelt – je verdriet, je boosheid, je kracht – dat je jezelf volledig kunt dragen.”

Reflectie:

  • Wat mag ik loslaten dat niet van mij is?
  • Wat betekent het om mezelf écht te dragen, zonder de lasten van een ander?”

Voor mij was dit een enorme uitdaging. Ik had jarenlang mijn emoties onderdrukt. Ik dacht dat boosheid en verdriet mijn vijand waren. Maar uiteindelijk brachten ze me in contact met mijn verlangen en hielpen ze me om los te laten wat niet meer paste.

Praktisch betekent dit:

  • Vertragen als emoties opkomen. Adem in en uit.
  • Vraag jezelf: ‘Wat voel ik nu écht? Waar in mijn lijf voel ik dit?’
  • Blijf erbij, zonder oordeel. Je hoeft het niet op te lossen, alleen te voelen.

Mildheid is cruciaal. Gun jezelf de tijd. Je hoeft niet alles vandaag op te lossen.

Reflectie: Wat heb jij nodig om jezelf te kunnen dragen? Welke steun of ruimte mag je jezelf gunnen?

Stap 4: Hoe ziet jouw plek eruit? (Praktische oefening)

Laten we hiermee praktisch aan de slag gaan  Ik wil je uitnodigen om stil te staan bij je plek, niet alleen in je eigen leven, maar ook in je familiesysteem. Pak pen en papier en beantwoord deze vragen en neem er echt de tijd voor! Het helpt om te vertragen en te luisteren naar wat er echt in je leeft. 

  1. Sta ik op mijn eigen plek, of draag ik rollen en verantwoordelijkheden die niet van mij zijn? Wat houdt mij nog tegen?
  2. Wat betekent het voor mij om mijn eigen plek in te nemen, los van anderen?
  3. Wat mag ik loslaten om ruimte te maken voor mezelf?
  4. Hoe zou het voelen als ik mijn plek volledig inneem en alleen draag wat van mij is?

Schrijf dit op en wees mild. Er is niets ‘fouts’ aan wat je tot nu toe hebt gedaan. Maar nu is het moment om te kiezen voor wat jou écht verder helpt.Elke stap die je zet, hoe klein ook, is er één vooruit.

Reflectie en uitnodiging

Je plek innemen is een proces. Het is niet alleen een daad van kracht en liefde naar jezelf, maar ook naar je familiesysteem. Door terug te geven wat niet van jou is en jouw plek volledig in te nemen, geef je ruimte aan jezelf én aan anderen. Je herstelt de balans.

Misschien voelt dit spannend, confronterend, of zelfs onmogelijk. Maar weet: je hoeft dit niet alleen te doen. Ik begeleid je graag om te ontdekken wat er in de weg staat en hoe je jouw plek volledig kunt innemen – met alles erop en eraan.

Volgend jaar start ik met een traject waarin we samen deze stappen doorlopen. Als je nu al voelt: hier heb ik iets in te doen, stuur me dan een berichtje of plaats jezelf op de wachtlijst. Samen zetten we de stappen die nodig zijn voor jou.

Lees verder

Jezelf verliezen door afwezigheid van ouders

Het verliezen van jezelf door afwezige ouders

In dit blog wil ik dieper ingaan op het onderwerp ‘ jezelf verliezen door afwezige ouders’  Want veel van ons lopen vast in patronen die we al heel jong hebben ontwikkeld. Deze patronen komen voort uit onverwerkte emoties, vaak ontstaan door emotioneel of fysiek afwezige ouders. Het verliezen van jezelf in die patronen is een van de meest pijnlijke vormen van verlies, omdat je daarmee ook de verbinding met je diepste kern kwijtraakt. Want wat gebeurt er als je in je jeugd al hebt moeten overleven in plaats van echt te leven? Wanneer je je als kind hebt aangepast omdat er simpelweg niemand was om jou op te vangen, je te horen of te zien? Dit is een thema dat ik steeds weer tegenkom, zowel in mijn eigen leven als dat van mijn klanten. 

Ik heb zelf ervaren hoe het is om als een soort zombie door het leven te gaan, volledig op de automatische piloot te leven. Alles draaide om goed doen, presteren, aanpassen en gedragen maar vooral ook: niet voelen. Ik schakelde mijn gevoelens uit omdat ze simpelweg te heftig waren. Mijn ouders waren er niet op de manier waarop ik ze nodig had, emotioneel afwezig. Daardoor ontwikkelde ik patronen om te overleven. Ik dempte mijn emoties, zorgde ervoor dat ik geen last was, en wilde vooral niemand teleurstellen. Dit heeft heel lang mijn leven bepaald.” Het dempen deed ik op verschillende manieren: hard werken, maar ook door het kopen van spullen en het drinken van alcohol.

Ik wil een aantal situaties schetsen die ik regelmatig tegenkom in mijn praktijk. Dit zijn mensen die al vroeg in hun leven hebben geleerd om zichzelf te verliezen in patronen, meestal ontstaan door afwezige ouders:

  • Het gevoel dat je alles alleen moet doen, dat niemand er echt voor je is. Dit geeft je een uiteindelijk gevoel van grip en controle, maar zorgt er ook voor dat je je diep vanbinnen eenzaam en alleen voelt.
  • Misschien ben je als baby niet gewenst. Je ouders hadden liever een meisje dan een jongen, of andersom. Dit kan een diepe wond achterlaten van niet-gezien of niet-gewenst zijn.
  • Een moeder die een postnatale depressie had, waardoor je als kind voortdurend probeerde om maar te voldoen aan de wensen van anderen, overal JA op zeggend om gezien en gehoord te worden.
  • Een moeder die je hele leven depressief was, en een vader die vluchtte in zijn werk. Als kind werd je in een zorgrol geduwd, waardoor je nu nog steeds de neiging hebt om alles en iedereen te pleasen.”
  • Misschien werd je gepest als kind, maar je ouders wuifden je pijn weg door te zeggen dat je je niet aan moest stellen. Je leerde om je gevoelens te verbergen en je schaamt je nu als volwassene als je negatieve emoties ervaart.

Wat deze ervaringen met ons doen

Het gevaar van het dempen van emoties en het aanpassen voor anderen, is dat we uiteindelijk onszelf verliezen. We passen ons gedrag aan de verwachtingen van anderen aan, omdat we geloven dat we zo liefde en erkenning kunnen krijgen. Maar wat we vaak niet zien, is dat dit ons als volwassenen in de weg blijft staan. We raken vervreemd van onze eigen behoeften en verlangens, en verliezen het contact met onze eigen emoties.” En maken ons welbevinden zo afhankelijk van de ander

De enige manier om jezelf terug te vinden is door stil te staan en eerlijk te durven kijken naar de patronen die je hebt ontwikkeld. In mijn methode ‘Waar zeg jij JA tegen?’ help ik vrouwen om weer contact te maken met hun eigen gevoelens, en om te leren zijn met alles wat er is. Dit betekent ook dat we samen kijken naar die oude patronen die misschien al heel jong zijn ontstaan, en die je nu, als volwassene, tegenhouden om voluit te leven.” Dit vraagt om bloedeerlijk naar jezelf te zijn

De kracht van eerlijkheid naar jezelf
“Bloedeerlijk naar jezelf zijn is een enorme stap. Het vraagt om lef om je eigen patronen onder ogen te zien. Vaak willen we onszelf beschermen door pijnlijke emoties te vermijden. Misschien ben je altijd iemand geweest die het gevoel had alles onder controle te moeten houden, die dacht: ‘Als ik maar hard genoeg werk, of lief genoeg ben, dan komt alles goed’. Maar wat als dat niet zo is? Wat als je juist vastloopt omdat je de pijn en het verdriet uit het verleden hebt weggestopt?”

Wat al deze verhalen gemeen hebben, is dat er een moment komt waarop je niet meer weg kunt kijken. Je voelt dat er iets niet klopt, dat je vastloopt in je leven, en dat je die patronen niet langer kunt negeren. Dit is het moment waarop bloedeerlijk naar jezelf zijn zo belangrijk wordt. Durf jij toe te geven dat je gewond bent? Dat je iets mist? Het is zo verleidelijk om door te blijven gaan op dezelfde manier, maar juist door eerlijk te zijn naar jezelf, begint het helingsproces.

Mijn persoonlijke ervaring: Het erkennen van de pijn
Ik weet hoe moeilijk het is om deze pijn te erkennen. Zoals ik al eerder deelde, heb ik als kind geleerd om mijn emoties uit te schakelen. Het was voor mij te heftig om te voelen hoe mijn ouders er niet voor mij waren, emotioneel of fysiek.

Mijn eigen ervaring met bloedeerlijk zijn
In mijn eigen leven heb ik dit proces doorgemaakt. Zoals ik eerder deelde, heb ik als kind geleerd om niet te voelen, om te overleven. Het was voor mij te pijnlijk om te erkennen dat mijn ouders er emotioneel niet voor me waren. Ik wilde niet voelen hoe diep dat verdriet eigenlijk zat. Maar op een gegeven moment kon ik niet langer om die pijn heen. Het was alsof ik vastzat, ik leefde op de automatische piloot, altijd maar bezig om het goed te doen en te voldoen aan wat ik dacht dat anderen van me verwachtten. Totdat ik niet meer verder kon. Ik moest bloedeerlijk naar mezelf zijn en erkennen: ik ben gewond. Ik draag deze pijn al heel lang met me mee, en dat heeft een enorme impact op hoe ik nu in het leven sta.” Pas toen ik bloedeerlijk naar mezelf durfde te zijn en deze pijn onder ogen zag, begon mijn helingsproces. Ik moest rouwen om de ouders die er nooit echt waren, maar ook om de delen van mezelf die ik onderweg was kwijtgeraakt.

Erkenning is geen slachtofferschap

Er is een groot verschil tussen erkennen dat je gewond bent en jezelf in de slachtofferrol plaatsen. Hier wil ik een belangrijk punt maken. Erkennen dat je gewond bent, dat er pijn is, betekent niet dat je jezelf in de slachtofferrol moet zetten. Het gaat erom dat je eerlijk bent over wat er is gebeurd, zonder jezelf te veroordelen of in de pijn te blijven hangen. Erkenning is nodig om de diep weggestopte pijn te kunnen voelen en te verwerken.

Slachtofferschap is passief; het is jezelf vastzetten in een verhaal waarin je geen verantwoordelijkheid hoeft te nemen. Maar wat ik je wil meegeven, is dat het juist door de pijn te erkennen, door eerlijk te zijn over je wonden, dat je de kracht vindt om verder te gaan.” En dus dat je verantwoordelijkheid neemt voor je eigen proces

Rouwproces

Dit erkennen van je eigen wonden is een belangrijk onderdeel van het rouwproces. Rouw gaat niet alleen over het verlies van een dierbare, maar ook over het verlies van delen van jezelf, van verlangens, van dromen die niet uitkwamen. Misschien heb je wel moeten rouwen om een deel van jezelf dat je hebt weggestopt om te overleven, omdat er in jouw omgeving geen ruimte voor was. Voor mij was dit een groot onderdeel van mijn eigen rouwproces. Ik moest rouwen om de ouders die er nooit echt voor me waren, maar ook om de delen van mezelf die ik onderweg was kwijtgeraakt.

Rouwen om wat er nooit was is een proces dat tijd kost. Het betekent dat je afscheid moet nemen van de illusies die je misschien hebt opgebouwd om jezelf te beschermen. Die illusies dat je het alleen kunt doen, dat je niemand nodig hebt, of dat je altijd sterk moet zijn. Maar wanneer je die illusies loslaat, ontstaat er ruimte om weer in contact te komen met je eigen verlangens, met wie je werkelijk bent.

Het delen van je verhaal is helen
Er is een krachtige heling te vinden in het delen van je verhaal. Wanneer je het aandurft om te erkennen wat je hebt meegemaakt en dat te delen, open je de deur naar heling. Niet alleen voor jezelf, maar ook voor anderen. We denken vaak dat we alleen zijn in onze pijn, maar door je verhaal te delen, geef je anderen de ruimte om ook hun verhaal te vertellen en te voelen dat ze niet alleen zijn.

Naar mijn idee is dit is een  van de meest krachtige manieren om deze rouw te integreren:
Het is helend om eerlijk te zijn naar jezelf en die pijn te erkennen, maar het wordt nog krachtiger als je die waarheid deelt met anderen. Zoals ik altijd zeg: delen is helen. Wanneer je jouw verhaal deelt, geef je jezelf toestemming om het te voelen, en anderen de ruimte om zich ook kwetsbaar op te stellen.”

Klanten die hun wonden erkennen
Ik werk met vrouwen die, net zoals ik, jarenlang hun pijn en verdriet hebben weggestopt. Ze zijn altijd bezig geweest met sterk zijn, doorzetten en zorgen voor anderen. Ze hebben geleerd om niet te voelen, want dat voelde te groot en te overweldigend. Maar als ze eenmaal de moed vinden om bloedeerlijk naar zichzelf te zijn, om hun wonden te erkennen, dan begint het helingsproces. Neem bijvoorbeeld een vrouw die zichzelf altijd heeft weggecijferd voor haar gezin, terwijl ze diep vanbinnen worstelt met onverwerkte emoties uit haar jeugd. Toen ze eenmaal haar verhaal durfde te delen en te erkennen dat ze gewond was, kwam ze erachter dat haar kracht juist lag in het durven toelaten van haar emoties.

De kracht van JA zeggen tegen je wonden
Het is misschien een van de moeilijkste dingen om te doen, maar ook een van de meest bevrijdende: JA zeggen tegen je wonden. Dat betekent dat je ze niet langer wegdrukt of ontkent, maar dat je ze onder ogen ziet en zegt: ‘Dit is mijn pijn, en ik mag deze voelen’. In mijn methode, ‘Waar zeg jij JA tegen?’, begeleid ik mensen om die wonden te erkennen en vervolgens te integreren. Want pas als je JA zegt tegen de pijn, tegen het verdriet, kun je ook volledig JA zeggen tegen het leven en jezelf.

Ik wil je uitnodigen om na te denken over wat jou tegenhoudt om bloedeerlijk naar jezelf te zijn. Misschien zijn het die oude patronen die je al zo lang met je meedraagt, die ervoor zorgen dat je alles op automatische piloot doet, zonder echt te voelen. Welke wonden draag jij met je mee? . Waar heb jij jezelf moeten wegcijferen?

Waar heb je je pijn weggestopt? Waar loop jij vast in je leven? Welke patronen herhaal je telkens weer, terwijl je diep vanbinnen weet dat ze je niet verder helpen? Durf jij die pijn onder ogen te zien?

Deel je verhaal, niet om in de pijn te blijven hangen, maar om jezelf de ruimte te geven om te helen.

Onlangs heb ik een ijsbadtraining gedaan. Het klinkt misschien onverwacht, maar het bewust JA zeggen tegen de kou heeft me zoveel geleerd over omgaan met emotioneel ongemak. Net als in een ijsbad, schreeuwt alles in je lichaam dat je eruit moet, dat het te koud is, dat je het niet aankunt. Maar als je leert om het ongemak te verdragen, om in die kou te blijven en te ademen, ontdek je dat je veel meer kunt dan je denkt. Hetzelfde geldt voor emotioneel ongemak. Vaak proberen we onze emoties te onderdrukken omdat ze te pijnlijk zijn, maar als we leren om ze toe te laten, om ze te voelen en te verdragen, ontdekken we onze eigen kracht.”

Ik hoop dat je na het lezen van dit blo hebt kunnen voelen hoe belangrijk het is om die oude patronen te doorbreken en eerlijk te zijn naar jezelf.  Als je voelt dat je klaar bent om bloedeerlijk naar jezelf te zijn, als je wilt leren hoe je je eigen wonden kunt erkennen en helen, dan nodig ik je uit om contact met me op te nemen. Samen kunnen we dieper ingaan op jouw verhaal en kijken hoe jij weer voluit JA kunt zeggen tegen jezelf. 

Lees verder

Ja zeggen tegen wat jij echt wilt

Ja zeggen tegen wat je echt wilt

In dit blog gaan we het hebben over drie cruciale stappen die je helpen om verandering in je leven te brengen. Wat wil je écht? Waarom wil je dat? En waar sta je nu?

Deze drie vragen klinken misschien simpel, maar geloof me, ze zijn allesbehalve dat. Ze vormen de basis voor inzicht, reflectie en uiteindelijk voor verandering. En ik weet hoe lastig het kan zijn om hier eerlijk naar te kijken, want ik heb dit proces zelf ook doorgemaakt.

In deze aflevering deel ik mijn persoonlijke ervaring, krijg je praktische oefeningen en nodig ik je uit om op een nieuwe manier naar jezelf te kijken. We gaan samen ontdekken hoe je meer rust, vrijheid en verbinding kunt ervaren in je leven. Dus, laten we beginnen!”

Stap 1: Wat wil je?

“De eerste vraag: wat wil je? Het lijkt een simpele vraag, maar als je echt eerlijk bent, weet je dan wat je wilt?

Ik neem je even mee naar een moment uit mijn eigen leven. Tijdens een 3-daagse training van Dokter Juriaan kreeg ik diezelfde vraag. ‘Wat wil je uit dit traject halen?’ Zonder na te denken zei ik: ‘Rust.’ Maar wat bleek? Ik had geen idee wat rust voor mij betekende. Rust was voor mij een containerbegrip, net zoals we kunnen roepen dat we geluk, vrijheid of liefde in ons leven willen. Het zijn woorden die we vaak gebruiken, maar wat betekenen ze écht voor jou?

De trainer vroeg me: ‘Hoe ziet rust er voor jou uit?’ En dat vond ik bloedirritant. Ik dacht: ‘Nou ja, gewoon, rust!’ Maar hij had gelijk. Hoe kon ik rust in mijn leven brengen als ik niet wist wat het precies inhield?

Dat was een eyeopener. Want zolang je niet weet wat je écht wilt, blijf je vastzitten in vage verlangens en hoop je maar dat het vanzelf beter wordt. Wat betekent rust, geluk, of vrijheid voor jou? Hoe ziet het er concreet uit in jouw leven?

Ik had te onderzoeken wat rust voor mij betekende. En dat was niet eenvoudig, want ik had mijn hele leven een strategie ontwikkeld om altijd maar door te gaan. Ik was continu aan het ‘doen’ en dat gaf me bestaansrecht. Stoppen met doen voelde als verdwijnen. Later in de training werd ik nog harder geconfronteerd en werd ik Zombie genoemd. WOW dat maakte indruk. Ik realiseerde me dat dat het masker was dat ik had opgezet: door alsmaar door te gaan als een zombie stierf ik bij leven al een langzame dood. Door mijn volumeknop om te voelen naar beneden te draaien, draaide ik ‘m ook naar beneden voor de fijne gevoelens en leefde ik vooral een vlak leven. Een pijnlijk inzicht, maar noodzakelijk om in beweging te komen.

Ik wil je daarom uitnodigen om stil te staan bij jouw verlangen. Wat wil jij écht? En hoe ziet dat er concreet uit? Neem een moment om daarover na te denken.”*

Stap 2: Waarom wil je dat?

“De tweede vraag is: waarom wil je dat? Waarom wil je wat je wilt?

Voor mij was het antwoord niet alleen rust, maar ook overzicht en ontspanning. Ik wilde rust, omdat het continue ‘aan’ staan en de chaos in mijn hoofd me had uitgeput. Rust was geen doel op zich, maar een middel om die ontspanning en helderheid te vinden.

En hier komt een belangrijk inzicht: vaak gaat het niet om wát je wilt, maar om de waarde die het voor je vertegenwoordigt. Welke waarde wil je ervaren? Misschien is het verbinding, vrijheid of liefde.

Ik kwam erachter dat mijn verlangen naar rust eigenlijk ging over de waarde van ontspanning en het gevoel van overzicht. Maar omdat ik daar nooit eerder bij had stilgestaan, bleef ik gevangen in een patroon van altijd maar doorgaan.

Ik wil je uitnodigen om jezelf deze vraag te stellen: Waarom wil ik dit? Welke waarde hoop ik hiermee te vervullen? Als je dat helder hebt, wordt het veel makkelijker om stappen te zetten richting wat je wilt.”*

Stap 3: Waar sta je nu?

“De derde vraag is misschien wel de moeilijkste: waar sta je nu?

Dit vraagt om eerlijkheid en moed. Je moet kijken naar hoe het nú is, zonder jezelf voor de gek te houden. En ik kan je zeggen: dat is niet altijd makkelijk.

Tijdens diezelfde training moest ik erkennen dat ik geen idee had wie ik was of wat ik wilde. Ik was een wandelend hoofd, altijd aan, altijd bezig. En eerlijk? Ik wist niet eens hoe rust eruitzag. Als ik twee minuten stilzat, moest ik alweer iets doen. Dat voelde veiliger.

Mijn strategie om te ‘doen’ had me jarenlang geholpen om te overleven. Maar nu hield het me tegen om te leven. Het punt waar ik stond, was pijnlijk: ik had mezelf weggecijferd. Ik had geen idee wie ik was of wat ik wilde. Maar het was ook het punt waarop ik kon beginnen met verandering. Ik benadruk het nog een keer om deze verandering aan te kunnen gaan had ik bloedeerlijk te zijn over de plek waar ik toen stond. Ik heb de vergelijking al eerder gedeeld, in het kader van de kracht van de herhaling deel ik het nog een keer. Wat ik uitgelegd kreeg was het volgende:

Mijn bestaansrecht had ik ontleend aan ‘doen’.

Doing = existing. Dus als ik stopte met doen, had ik ook geen bestaansrecht meer. 

Being = existing. Door mijn ‘zijn’ had ik al bestaansrecht. Toen ik geboren werd was dat er al.

Nog een laag dieper: Being = accepting. Wat had ik te accepteren/aanvaarden om te kunnen ‘zijn’. Dat was nog niet zo eenvoudig. Daar ben ik tijdens de 3-daagse mee aan de gang gegaan. Waar ik op uit kwam was dat ik de ruzies en het gedoe met mijn ouders als ‘normaal’ beschouwd heb. Ik wist wel dat het niet ‘leuk’ was, maar het was wat het was. Ik had te erkennen dat het helemaal niet ‘normaal’ was en dat het eigenlijk heel onveilig was voor mij als kind. WOW! Dit was heftig!

Om deze pijn, verdriet en ongemak niet te voelen had ik mijn ‘doen’ strategie ontwikkeld. Dat was veilig want het hield me vooral weg bij het voelen. Ik had een haarfijn gevoel ontwikkeld wat er wanneer nodig was. Hierdoor zorgde ik dat ik veilig was. Daarnaast bracht het op deze manier zorgen voor de ander mij de erkenning en liefde waar ik zo naar snakte. Het heeft me heel veel gebracht, maar ook steeds verder bij mezelf vandaan gehaald.

Ik wilde dus rust, waarom wilde ik dat? Het continue ‘aan’ staan en doen-stand had me uitgeput en gaf me chaos in mijn hoofd. Een wandelend hoofd zijn gaf me lange tijd veiligheid. Waar ik stond … het punt dat ik bloedeerlijk tegen mezelf had te zijn dat ik geen idee had wie ik was en wat ik wilde. Ik had terug te gaan naar de tekentafel om mezelf te ontdekken en dat was pijnlijk. 

Ik wil jou ook uitnodigen om ook eerlijk te kijken naar waar je nu staat. Hoe is het écht? Misschien voelt het oncomfortabel of pijnlijk, maar dat is de plek waar verandering begint.”*

Reflectie en uitnodiging

*”Deze drie stappen – wat wil je, waarom wil je dat en waar sta je nu – vormen de basis voor verandering. Maar verandering begint met eerlijkheid en nieuwsgierigheid naar jezelf.

Neem de tijd om deze vragen te beantwoorden. Dit is geen quick fix! Ik nodig je uit om hier voor te gaan zitten en te schrijven of een voicememo in te spreken die je dan weer kunt uitwerken. Wat wil je? Hoe ziet dat eruit? Waarom wil je dat? En waar sta je nu? Dit zijn geen makkelijke vragen, maar ze zijn wel noodzakelijk.

Als je merkt dat je hierin vastloopt of het lastig vindt om dit alleen te doen, weet dat je niet alleen bent. Ik begeleid je graag in dit proces. Volgend jaar start ik met een traject waarin we samen deze stappen doorlopen. Wil je nu al instappen? Dat kan tegen een pilotprijs. Neem contact met me op en ik vertel je er graag meer over.”

Afsluiting

“Ik hoop dat dit blog je heeft geïnspireerd om nieuwsgierig te zijn naar jezelf. Om stil te staan bij wat je wilt, waarom je dat wilt, en waar je nu staat. Deze drie stappen kunnen je helpen om de rust, vrijheid en verbinding te vinden waar je naar verlangt.

Volg me op social media voor meer inspiratie, en als je deze aflevering waardevol vond, deel hem dan met iemand die dit ook kan gebruiken.

Lees verder

Verdieping op het verliezen van jezelf door afwezige ouders

Verdieping op het verliezen van jezelf door afwezige ouders

Veel van ons lopen vast in patronen die we al heel jong hebben ontwikkeld. Deze patronen komen voort uit onverwerkte emoties, vaak ontstaan door emotioneel of fysiek afwezige ouders. Het verliezen van jezelf in die patronen is een van de meest pijnlijke vormen van verlies, omdat je daarmee ook de verbinding met je diepste kern kwijtraakt. Want wat gebeurt er als je in je jeugd al hebt moeten overleven in plaats van echt te leven? Wanneer je je als kind hebt aangepast omdat er simpelweg niemand was om jou op te vangen, je te horen of te zien? Dit is een thema dat ik steeds weer tegenkom, zowel in mijn eigen leven als dat van mijn klanten. 

Ik heb zelf ervaren hoe het is om als een soort zombie door het leven te gaan, volledig op de automatische piloot te leven. Alles draaide om goed doen, presteren, aanpassen en gedragen maar vooral ook: niet voelen. Ik schakelde mijn gevoelens uit omdat ze simpelweg te heftig waren.

Mijn ouders waren er niet op de manier waarop ik ze nodig had, emotioneel afwezig. Daardoor ontwikkelde ik patronen om te overleven. Ik dempte mijn emoties, zorgde ervoor dat ik geen last was, en wilde vooral niemand teleurstellen.

Dit heeft heel lang mijn leven bepaald.” Het dempen deed ik op verschillende manieren: hard werken, maar ook door het kopen van spullen en het drinken van alcohol.

Voorbeelden uit de praktijk
Regelmatig kom situaties tegen in de praktijk die ik in dit blog graag met je wil delen.  Dit zijn mensen die al vroeg in hun leven hebben geleerd om zichzelf te verliezen in patronen, meestal ontstaan door afwezige ouders:

  • Het gevoel dat je alles alleen moet doen, dat niemand er echt voor je is. Dit geeft je een uiteindelijk gevoel van grip en controle, maar zorgt er ook voor dat je je diep vanbinnen eenzaam en alleen voelt.
  • Misschien ben je als baby niet gewenst. Je ouders hadden liever een meisje dan een jongen, of andersom. Dit kan een diepe wond achterlaten van niet-gezien of niet-gewenst zijn.
  • Een moeder die een postnatale depressie had, waardoor je als kind voortdurend probeerde om maar te voldoen aan de wensen van anderen, overal JA op zeggend om gezien en gehoord te worden.
  • Een moeder die je hele leven depressief was, en een vader die vluchtte in zijn werk. Als kind werd je in een zorgrol geduwd, waardoor je nu nog steeds de neiging hebt om alles en iedereen te pleasen.”
  • Misschien werd je gepest als kind, maar je ouders wuifden je pijn weg door te zeggen dat je je niet aan moest stellen. Je leerde om je gevoelens te verbergen en je schaamt je nu als volwassene als je negatieve emoties ervaart.”

Wat deze ervaringen met ons doen
“Het gevaar van het dempen van emoties en het aanpassen voor anderen, is dat we uiteindelijk onszelf verliezen.

We passen ons gedrag aan de verwachtingen van anderen aan, omdat we geloven dat we zo liefde en erkenning kunnen krijgen.

Maar wat we vaak niet zien, is dat dit ons als volwassenen in de weg blijft staan.

We raken vervreemd van onze eigen behoeften en verlangens, en verliezen het contact met onze eigen emoties.” En maken ons welbevinden zo afhankelijk van de ander

“De enige manier om jezelf terug te vinden is door stil te staan en eerlijk te durven kijken naar de patronen die je hebt ontwikkeld.

In mijn methode ‘Waar zeg jij JA tegen?’ help ik vrouwen om weer contact te maken met hun eigen gevoelens, en om te leren zijn met alles wat er is. Dit betekent ook dat we samen kijken naar die oude patronen die misschien al heel jong zijn ontstaan, en die je nu, als volwassene, tegenhouden om voluit te leven.” Dit vraagt om bloedeerlijk naar jezelf te zijn

De kracht van eerlijkheid naar jezelf
“Bloedeerlijk naar jezelf zijn is een enorme stap. Het vraagt om lef om je eigen patronen onder ogen te zien. Vaak willen we onszelf beschermen door pijnlijke emoties te vermijden. Misschien ben je altijd iemand geweest die het gevoel had alles onder controle te moeten houden, die dacht: ‘Als ik maar hard genoeg werk, of lief genoeg ben, dan komt alles goed’. Maar wat als dat niet zo is? Wat als je juist vastloopt omdat je de pijn en het verdriet uit het verleden hebt weggestopt?”

“Wat al deze verhalen gemeen hebben, is dat er een moment komt waarop je niet meer weg kunt kijken. Je voelt dat er iets niet klopt, dat je vastloopt in je leven, en dat je die patronen niet langer kunt negeren. Dit is het moment waarop bloedeerlijk naar jezelf zijn zo belangrijk wordt. Durf jij toe te geven dat je gewond bent? Dat je iets mist? Het is zo verleidelijk om door te blijven gaan op dezelfde manier, maar juist door eerlijk te zijn naar jezelf, begint het helingsproces.”

Ik weet hoe moeilijk het is om deze pijn te erkennen. Zoals ik al eerder deelde, heb ik als kind geleerd om mijn emoties uit te schakelen. Het was voor mij te heftig om te voelen hoe mijn ouders er niet voor mij waren, emotioneel of fysiek.

Mijn eigen ervaring met bloedeerlijk zijn
In mijn eigen leven heb ik dit proces doorgemaakt. Zoals ik eerder schreef, heb ik als kind geleerd om niet te voelen, om te overleven. Het was voor mij te pijnlijk om te erkennen dat mijn ouders er emotioneel niet voor me waren.

Ik wilde niet voelen hoe diep dat verdriet eigenlijk zat. Maar op een gegeven moment kon ik niet langer om die pijn heen. Het was alsof ik vastzat, ik leefde op de automatische piloot, altijd maar bezig om het goed te doen en te voldoen aan wat ik dacht dat anderen van me verwachtten. Totdat ik niet meer verder kon. Ik moest bloedeerlijk naar mezelf zijn en erkennen: ik ben gewond. Ik draag deze pijn al heel lang met me mee, en dat heeft een enorme impact op hoe ik nu in het leven sta.”

Pas toen ik bloedeerlijk naar mezelf durfde te zijn en deze pijn onder ogen zag, begon mijn helingsproces. Ik moest rouwen om de ouders die er nooit echt waren, maar ook om de delen van mezelf die ik onderweg was kwijtgeraakt.”

Erkenning is geen slachtofferschap

“Er is een groot verschil tussen erkennen dat je gewond bent en jezelf in de slachtofferrol plaatsen.”Hier wil ik een belangrijk punt maken. Erkennen dat je gewond bent, dat er pijn is, betekent niet dat je jezelf in de slachtofferrol moet zetten. Het gaat erom dat je eerlijk bent over wat er is gebeurd, zonder jezelf te veroordelen of in de pijn te blijven hangen. Erkenning is nodig om de diep weggestopte pijn te kunnen voelen en te verwerken.

Slachtofferschap is passief; het is jezelf vastzetten in een verhaal waarin je geen verantwoordelijkheid hoeft te nemen. Maar wat ik je wil meegeven, is dat het juist door de pijn te erkennen, door eerlijk te zijn over je wonden, dat je de kracht vindt om verder te gaan.” En dus dat je verantwoordelijkheid neemt voor je eigen proces

Dit erkennen van je eigen wonden is een belangrijk onderdeel van het rouwproces.

Rouw gaat niet alleen over het verlies van een dierbare, maar ook over het verlies van delen van jezelf, van verlangens, van dromen die niet uitkwamen.

Misschien heb je wel moeten rouwen om een deel van jezelf dat je hebt weggestopt om te overleven, omdat er in jouw omgeving geen ruimte voor was. Voor mij was dit een groot onderdeel van mijn eigen rouwproces. Ik moest rouwen om de ouders die er nooit echt voor me waren, maar ook om de delen van mezelf die ik onderweg was kwijtgeraakt.

Rouwen om wat er nooit was is een proces dat tijd kost. Het betekent dat je afscheid moet nemen van de illusies die je misschien hebt opgebouwd om jezelf te beschermen.

Die illusies dat je het alleen kunt doen, dat je niemand nodig hebt, of dat je altijd sterk moet zijn. Maar wanneer je die illusies loslaat, ontstaat er ruimte om weer in contact te komen met je eigen verlangens, met wie je werkelijk bent.”

Het delen van je verhaal is helen
“Er is een krachtige heling te vinden in het delen van je verhaal. Wanneer je het aandurft om te erkennen wat je hebt meegemaakt en dat te delen, open je de deur naar heling. Niet alleen voor jezelf, maar ook voor anderen. We denken vaak dat we alleen zijn in onze pijn, maar door je verhaal te delen, geef je anderen de ruimte om ook hun verhaal te vertellen en te voelen dat ze niet alleen zijn.”

Naar mijn idee is dit is een  van de meest krachtige manieren om deze rouw te integreren:
Het is helend om eerlijk te zijn naar jezelf en die pijn te erkennen, maar het wordt nog krachtiger als je die waarheid deelt met anderen. Zoals ik altijd zeg: delen is helen. Wanneer je jouw verhaal deelt, geef je jezelf toestemming om het te voelen, en anderen de ruimte om zich ook kwetsbaar op te stellen.”

Voorbeeld uit mijn praktijk: Klanten die hun wonden erkennen
“Ik werk met vrouwen die, net zoals ik, jarenlang hun pijn en verdriet hebben weggestopt. Ze zijn altijd bezig geweest met sterk zijn, doorzetten en zorgen voor anderen. Ze hebben geleerd om niet te voelen, want dat voelde te groot en te overweldigend. Maar als ze eenmaal de moed vinden om bloedeerlijk naar zichzelf te zijn, om hun wonden te erkennen, dan begint het helingsproces. Neem bijvoorbeeld een vrouw die zichzelf altijd heeft weggecijferd voor haar gezin, terwijl ze diep vanbinnen worstelt met onverwerkte emoties uit haar jeugd. Toen ze eenmaal haar verhaal durfde te delen en te erkennen dat ze gewond was, kwam ze erachter dat haar kracht juist lag in het durven toelaten van haar emoties.”

De kracht van JA zeggen tegen je wonden
“Het is misschien een van de moeilijkste dingen om te doen, maar ook een van de meest bevrijdende: JA zeggen tegen je wonden. Dat betekent dat je ze niet langer wegdrukt of ontkent, maar dat je ze onder ogen ziet en zegt: ‘Dit is mijn pijn, en ik mag deze voelen’. In mijn methode, ‘Waar zeg jij JA tegen?’, begeleid ik mensen om die wonden te erkennen en vervolgens te integreren. Want pas als je JA zegt tegen de pijn, tegen het verdriet, kun je ook volledig JA zeggen tegen het leven en jezelf.”

Reflectie en uitnodiging.

Ik wil je vandaag uitnodigen om na te denken over wat jou tegenhoudt om bloedeerlijk naar jezelf te zijn. Misschien zijn het die oude patronen die je al zo lang met je meedraagt, die ervoor zorgen dat je alles op automatische piloot doet, zonder echt te voelen. Welke wonden draag jij met je mee? . Waar heb jij jezelf moeten wegcijferen? Waar heb je je pijn weggestopt? Waar loop jij vast in je leven? Welke patronen herhaal je telkens weer, terwijl je diep vanbinnen weet dat ze je niet verder helpen? Durf jij die pijn onder ogen te zien?” Deel je verhaal, niet om in de pijn te blijven hangen, maar om jezelf de ruimte te geven om te helen.

IJsbad en jezelf dragen in het ongemak
Onlangs heb ik een ijsbadtraining gedaan. Het klinkt misschien onverwacht, maar het bewust JA zeggen tegen de kou heeft me zoveel geleerd over omgaan met emotioneel ongemak. Net als in een ijsbad, schreeuwt alles in je lichaam dat je eruit moet, dat het te koud is, dat je het niet aankunt. Maar als je leert om het ongemak te verdragen, om in die kou te blijven en te ademen, ontdek je dat je veel meer kunt dan je denkt. Hetzelfde geldt voor emotioneel ongemak. Vaak proberen we onze emoties te onderdrukken omdat ze te pijnlijk zijn, maar als we leren om ze toe te laten, om ze te voelen en te verdragen, ontdekken we onze eigen kracht.

Lees verder