In dit blog wil ik dieper ingaan op het onderwerp ‘ jezelf verliezen door afwezige ouders’  Want veel van ons lopen vast in patronen die we al heel jong hebben ontwikkeld. Deze patronen komen voort uit onverwerkte emoties, vaak ontstaan door emotioneel of fysiek afwezige ouders. Het verliezen van jezelf in die patronen is een van de meest pijnlijke vormen van verlies, omdat je daarmee ook de verbinding met je diepste kern kwijtraakt. Want wat gebeurt er als je in je jeugd al hebt moeten overleven in plaats van echt te leven? Wanneer je je als kind hebt aangepast omdat er simpelweg niemand was om jou op te vangen, je te horen of te zien? Dit is een thema dat ik steeds weer tegenkom, zowel in mijn eigen leven als dat van mijn klanten. 

Ik heb zelf ervaren hoe het is om als een soort zombie door het leven te gaan, volledig op de automatische piloot te leven. Alles draaide om goed doen, presteren, aanpassen en gedragen maar vooral ook: niet voelen. Ik schakelde mijn gevoelens uit omdat ze simpelweg te heftig waren. Mijn ouders waren er niet op de manier waarop ik ze nodig had, emotioneel afwezig. Daardoor ontwikkelde ik patronen om te overleven. Ik dempte mijn emoties, zorgde ervoor dat ik geen last was, en wilde vooral niemand teleurstellen. Dit heeft heel lang mijn leven bepaald.” Het dempen deed ik op verschillende manieren: hard werken, maar ook door het kopen van spullen en het drinken van alcohol.

Ik wil een aantal situaties schetsen die ik regelmatig tegenkom in mijn praktijk. Dit zijn mensen die al vroeg in hun leven hebben geleerd om zichzelf te verliezen in patronen, meestal ontstaan door afwezige ouders:

• Het gevoel dat je alles alleen moet doen, dat niemand er echt voor je is. Dit geeft je een uiteindelijk gevoel van grip en controle, maar zorgt er ook voor dat je je diep vanbinnen eenzaam en alleen voelt.
• Misschien ben je als baby niet gewenst. Je ouders hadden liever een meisje dan een jongen, of andersom. Dit kan een diepe wond achterlaten van niet-gezien of niet-gewenst zijn.
• Een moeder die een postnatale depressie had, waardoor je als kind voortdurend probeerde om maar te voldoen aan de wensen van anderen, overal JA op zeggend om gezien en gehoord te worden.
• Een moeder die je hele leven depressief was, en een vader die vluchtte in zijn werk. Als kind werd je in een zorgrol geduwd, waardoor je nu nog steeds de neiging hebt om alles en iedereen te pleasen.”
• Misschien werd je gepest als kind, maar je ouders wuifden je pijn weg door te zeggen dat je je niet aan moest stellen. Je leerde om je gevoelens te verbergen en je schaamt je nu als volwassene als je negatieve emoties ervaart.

Wat deze ervaringen met ons doen

Het gevaar van het dempen van emoties en het aanpassen voor anderen, is dat we uiteindelijk onszelf verliezen. We passen ons gedrag aan de verwachtingen van anderen aan, omdat we geloven dat we zo liefde en erkenning kunnen krijgen. Maar wat we vaak niet zien, is dat dit ons als volwassenen in de weg blijft staan. We raken vervreemd van onze eigen behoeften en verlangens, en verliezen het contact met onze eigen emoties.” En maken ons welbevinden zo afhankelijk van de ander

De enige manier om jezelf terug te vinden is door stil te staan en eerlijk te durven kijken naar de patronen die je hebt ontwikkeld. In mijn methode ‘Waar zeg jij JA tegen?’ help ik vrouwen om weer contact te maken met hun eigen gevoelens, en om te leren zijn met alles wat er is. Dit betekent ook dat we samen kijken naar die oude patronen die misschien al heel jong zijn ontstaan, en die je nu, als volwassene, tegenhouden om voluit te leven.” Dit vraagt om bloedeerlijk naar jezelf te zijn

De kracht van eerlijkheid naar jezelf
“Bloedeerlijk naar jezelf zijn is een enorme stap. Het vraagt om lef om je eigen patronen onder ogen te zien. Vaak willen we onszelf beschermen door pijnlijke emoties te vermijden. Misschien ben je altijd iemand geweest die het gevoel had alles onder controle te moeten houden, die dacht: ‘Als ik maar hard genoeg werk, of lief genoeg ben, dan komt alles goed’. Maar wat als dat niet zo is? Wat als je juist vastloopt omdat je de pijn en het verdriet uit het verleden hebt weggestopt?”

Wat al deze verhalen gemeen hebben, is dat er een moment komt waarop je niet meer weg kunt kijken. Je voelt dat er iets niet klopt, dat je vastloopt in je leven, en dat je die patronen niet langer kunt negeren. Dit is het moment waarop bloedeerlijk naar jezelf zijn zo belangrijk wordt. Durf jij toe te geven dat je gewond bent? Dat je iets mist? Het is zo verleidelijk om door te blijven gaan op dezelfde manier, maar juist door eerlijk te zijn naar jezelf, begint het helingsproces.

Mijn persoonlijke ervaring: Het erkennen van de pijn
Ik weet hoe moeilijk het is om deze pijn te erkennen. Zoals ik al eerder deelde, heb ik als kind geleerd om mijn emoties uit te schakelen. Het was voor mij te heftig om te voelen hoe mijn ouders er niet voor mij waren, emotioneel of fysiek.

Mijn eigen ervaring met bloedeerlijk zijn
In mijn eigen leven heb ik dit proces doorgemaakt. Zoals ik eerder deelde, heb ik als kind geleerd om niet te voelen, om te overleven. Het was voor mij te pijnlijk om te erkennen dat mijn ouders er emotioneel niet voor me waren. Ik wilde niet voelen hoe diep dat verdriet eigenlijk zat. Maar op een gegeven moment kon ik niet langer om die pijn heen. Het was alsof ik vastzat, ik leefde op de automatische piloot, altijd maar bezig om het goed te doen en te voldoen aan wat ik dacht dat anderen van me verwachtten. Totdat ik niet meer verder kon. Ik moest bloedeerlijk naar mezelf zijn en erkennen: ik ben gewond. Ik draag deze pijn al heel lang met me mee, en dat heeft een enorme impact op hoe ik nu in het leven sta.” Pas toen ik bloedeerlijk naar mezelf durfde te zijn en deze pijn onder ogen zag, begon mijn helingsproces. Ik moest rouwen om de ouders die er nooit echt waren, maar ook om de delen van mezelf die ik onderweg was kwijtgeraakt.

Erkenning is geen slachtofferschap

Er is een groot verschil tussen erkennen dat je gewond bent en jezelf in de slachtofferrol plaatsen. Hier wil ik een belangrijk punt maken. Erkennen dat je gewond bent, dat er pijn is, betekent niet dat je jezelf in de slachtofferrol moet zetten. Het gaat erom dat je eerlijk bent over wat er is gebeurd, zonder jezelf te veroordelen of in de pijn te blijven hangen. Erkenning is nodig om de diep weggestopte pijn te kunnen voelen en te verwerken.

Slachtofferschap is passief; het is jezelf vastzetten in een verhaal waarin je geen verantwoordelijkheid hoeft te nemen. Maar wat ik je wil meegeven, is dat het juist door de pijn te erkennen, door eerlijk te zijn over je wonden, dat je de kracht vindt om verder te gaan.” En dus dat je verantwoordelijkheid neemt voor je eigen proces

Rouwproces

Dit erkennen van je eigen wonden is een belangrijk onderdeel van het rouwproces. Rouw gaat niet alleen over het verlies van een dierbare, maar ook over het verlies van delen van jezelf, van verlangens, van dromen die niet uitkwamen. Misschien heb je wel moeten rouwen om een deel van jezelf dat je hebt weggestopt om te overleven, omdat er in jouw omgeving geen ruimte voor was. Voor mij was dit een groot onderdeel van mijn eigen rouwproces. Ik moest rouwen om de ouders die er nooit echt voor me waren, maar ook om de delen van mezelf die ik onderweg was kwijtgeraakt.

Rouwen om wat er nooit was is een proces dat tijd kost. Het betekent dat je afscheid moet nemen van de illusies die je misschien hebt opgebouwd om jezelf te beschermen. Die illusies dat je het alleen kunt doen, dat je niemand nodig hebt, of dat je altijd sterk moet zijn. Maar wanneer je die illusies loslaat, ontstaat er ruimte om weer in contact te komen met je eigen verlangens, met wie je werkelijk bent.

Het delen van je verhaal is helen
Er is een krachtige heling te vinden in het delen van je verhaal. Wanneer je het aandurft om te erkennen wat je hebt meegemaakt en dat te delen, open je de deur naar heling. Niet alleen voor jezelf, maar ook voor anderen. We denken vaak dat we alleen zijn in onze pijn, maar door je verhaal te delen, geef je anderen de ruimte om ook hun verhaal te vertellen en te voelen dat ze niet alleen zijn.

Naar mijn idee is dit is een  van de meest krachtige manieren om deze rouw te integreren:
Het is helend om eerlijk te zijn naar jezelf en die pijn te erkennen, maar het wordt nog krachtiger als je die waarheid deelt met anderen. Zoals ik altijd zeg: delen is helen. Wanneer je jouw verhaal deelt, geef je jezelf toestemming om het te voelen, en anderen de ruimte om zich ook kwetsbaar op te stellen.”

Klanten die hun wonden erkennen
Ik werk met vrouwen die, net zoals ik, jarenlang hun pijn en verdriet hebben weggestopt. Ze zijn altijd bezig geweest met sterk zijn, doorzetten en zorgen voor anderen. Ze hebben geleerd om niet te voelen, want dat voelde te groot en te overweldigend. Maar als ze eenmaal de moed vinden om bloedeerlijk naar zichzelf te zijn, om hun wonden te erkennen, dan begint het helingsproces. Neem bijvoorbeeld een vrouw die zichzelf altijd heeft weggecijferd voor haar gezin, terwijl ze diep vanbinnen worstelt met onverwerkte emoties uit haar jeugd. Toen ze eenmaal haar verhaal durfde te delen en te erkennen dat ze gewond was, kwam ze erachter dat haar kracht juist lag in het durven toelaten van haar emoties.

De kracht van JA zeggen tegen je wonden
Het is misschien een van de moeilijkste dingen om te doen, maar ook een van de meest bevrijdende: JA zeggen tegen je wonden. Dat betekent dat je ze niet langer wegdrukt of ontkent, maar dat je ze onder ogen ziet en zegt: ‘Dit is mijn pijn, en ik mag deze voelen’. In mijn methode, ‘Waar zeg jij JA tegen?’, begeleid ik mensen om die wonden te erkennen en vervolgens te integreren. Want pas als je JA zegt tegen de pijn, tegen het verdriet, kun je ook volledig JA zeggen tegen het leven en jezelf.

Ik wil je uitnodigen om na te denken over wat jou tegenhoudt om bloedeerlijk naar jezelf te zijn. Misschien zijn het die oude patronen die je al zo lang met je meedraagt, die ervoor zorgen dat je alles op automatische piloot doet, zonder echt te voelen. Welke wonden draag jij met je mee? . Waar heb jij jezelf moeten wegcijferen?

Waar heb je je pijn weggestopt? Waar loop jij vast in je leven? Welke patronen herhaal je telkens weer, terwijl je diep vanbinnen weet dat ze je niet verder helpen? Durf jij die pijn onder ogen te zien?

Deel je verhaal, niet om in de pijn te blijven hangen, maar om jezelf de ruimte te geven om te helen.

Onlangs heb ik een ijsbadtraining gedaan. Het klinkt misschien onverwacht, maar het bewust JA zeggen tegen de kou heeft me zoveel geleerd over omgaan met emotioneel ongemak. Net als in een ijsbad, schreeuwt alles in je lichaam dat je eruit moet, dat het te koud is, dat je het niet aankunt. Maar als je leert om het ongemak te verdragen, om in die kou te blijven en te ademen, ontdek je dat je veel meer kunt dan je denkt. Hetzelfde geldt voor emotioneel ongemak. Vaak proberen we onze emoties te onderdrukken omdat ze te pijnlijk zijn, maar als we leren om ze toe te laten, om ze te voelen en te verdragen, ontdekken we onze eigen kracht.”

Ik hoop dat je na het lezen van dit blo hebt kunnen voelen hoe belangrijk het is om die oude patronen te doorbreken en eerlijk te zijn naar jezelf.  Als je voelt dat je klaar bent om bloedeerlijk naar jezelf te zijn, als je wilt leren hoe je je eigen wonden kunt erkennen en helen, dan nodig ik je uit om contact met me op te nemen. Samen kunnen we dieper ingaan op jouw verhaal en kijken hoe jij weer voluit JA kunt zeggen tegen jezelf. 

In dit blog gaan we het hebben over drie cruciale stappen die je helpen om verandering in je leven te brengen. Wat wil je écht? Waarom wil je dat? En waar sta je nu?

Deze drie vragen klinken misschien simpel, maar geloof me, ze zijn allesbehalve dat. Ze vormen de basis voor inzicht, reflectie en uiteindelijk voor verandering. En ik weet hoe lastig het kan zijn om hier eerlijk naar te kijken, want ik heb dit proces zelf ook doorgemaakt.

In deze aflevering deel ik mijn persoonlijke ervaring, krijg je praktische oefeningen en nodig ik je uit om op een nieuwe manier naar jezelf te kijken. We gaan samen ontdekken hoe je meer rust, vrijheid en verbinding kunt ervaren in je leven. Dus, laten we beginnen!”

Stap 1: Wat wil je?

“De eerste vraag: wat wil je? Het lijkt een simpele vraag, maar als je echt eerlijk bent, weet je dan wat je wilt?

Ik neem je even mee naar een moment uit mijn eigen leven. Tijdens een 3-daagse training van Dokter Juriaan kreeg ik diezelfde vraag. ‘Wat wil je uit dit traject halen?’ Zonder na te denken zei ik: ‘Rust.’ Maar wat bleek? Ik had geen idee wat rust voor mij betekende. Rust was voor mij een containerbegrip, net zoals we kunnen roepen dat we geluk, vrijheid of liefde in ons leven willen. Het zijn woorden die we vaak gebruiken, maar wat betekenen ze écht voor jou?

De trainer vroeg me: ‘Hoe ziet rust er voor jou uit?’ En dat vond ik bloedirritant. Ik dacht: ‘Nou ja, gewoon, rust!’ Maar hij had gelijk. Hoe kon ik rust in mijn leven brengen als ik niet wist wat het precies inhield?

Dat was een eyeopener. Want zolang je niet weet wat je écht wilt, blijf je vastzitten in vage verlangens en hoop je maar dat het vanzelf beter wordt. Wat betekent rust, geluk, of vrijheid voor jou? Hoe ziet het er concreet uit in jouw leven?

Ik had te onderzoeken wat rust voor mij betekende. En dat was niet eenvoudig, want ik had mijn hele leven een strategie ontwikkeld om altijd maar door te gaan. Ik was continu aan het ‘doen’ en dat gaf me bestaansrecht. Stoppen met doen voelde als verdwijnen. Later in de training werd ik nog harder geconfronteerd en werd ik Zombie genoemd. WOW dat maakte indruk. Ik realiseerde me dat dat het masker was dat ik had opgezet: door alsmaar door te gaan als een zombie stierf ik bij leven al een langzame dood. Door mijn volumeknop om te voelen naar beneden te draaien, draaide ik ‘m ook naar beneden voor de fijne gevoelens en leefde ik vooral een vlak leven. Een pijnlijk inzicht, maar noodzakelijk om in beweging te komen.

Ik wil je daarom uitnodigen om stil te staan bij jouw verlangen. Wat wil jij écht? En hoe ziet dat er concreet uit? Neem een moment om daarover na te denken.”*

Stap 2: Waarom wil je dat?

“De tweede vraag is: waarom wil je dat? Waarom wil je wat je wilt?

Voor mij was het antwoord niet alleen rust, maar ook overzicht en ontspanning. Ik wilde rust, omdat het continue ‘aan’ staan en de chaos in mijn hoofd me had uitgeput. Rust was geen doel op zich, maar een middel om die ontspanning en helderheid te vinden.

En hier komt een belangrijk inzicht: vaak gaat het niet om wát je wilt, maar om de waarde die het voor je vertegenwoordigt. Welke waarde wil je ervaren? Misschien is het verbinding, vrijheid of liefde.

Ik kwam erachter dat mijn verlangen naar rust eigenlijk ging over de waarde van ontspanning en het gevoel van overzicht. Maar omdat ik daar nooit eerder bij had stilgestaan, bleef ik gevangen in een patroon van altijd maar doorgaan.

Ik wil je uitnodigen om jezelf deze vraag te stellen: Waarom wil ik dit? Welke waarde hoop ik hiermee te vervullen? Als je dat helder hebt, wordt het veel makkelijker om stappen te zetten richting wat je wilt.”*

Stap 3: Waar sta je nu?

“De derde vraag is misschien wel de moeilijkste: waar sta je nu?

Dit vraagt om eerlijkheid en moed. Je moet kijken naar hoe het nú is, zonder jezelf voor de gek te houden. En ik kan je zeggen: dat is niet altijd makkelijk.

Tijdens diezelfde training moest ik erkennen dat ik geen idee had wie ik was of wat ik wilde. Ik was een wandelend hoofd, altijd aan, altijd bezig. En eerlijk? Ik wist niet eens hoe rust eruitzag. Als ik twee minuten stilzat, moest ik alweer iets doen. Dat voelde veiliger.

Mijn strategie om te ‘doen’ had me jarenlang geholpen om te overleven. Maar nu hield het me tegen om te leven. Het punt waar ik stond, was pijnlijk: ik had mezelf weggecijferd. Ik had geen idee wie ik was of wat ik wilde. Maar het was ook het punt waarop ik kon beginnen met verandering. Ik benadruk het nog een keer om deze verandering aan te kunnen gaan had ik bloedeerlijk te zijn over de plek waar ik toen stond. Ik heb de vergelijking al eerder gedeeld, in het kader van de kracht van de herhaling deel ik het nog een keer. Wat ik uitgelegd kreeg was het volgende:

Mijn bestaansrecht had ik ontleend aan ‘doen’.

Doing = existing. Dus als ik stopte met doen, had ik ook geen bestaansrecht meer. 

Being = existing. Door mijn ‘zijn’ had ik al bestaansrecht. Toen ik geboren werd was dat er al.

Nog een laag dieper: Being = accepting. Wat had ik te accepteren/aanvaarden om te kunnen ‘zijn’. Dat was nog niet zo eenvoudig. Daar ben ik tijdens de 3-daagse mee aan de gang gegaan. Waar ik op uit kwam was dat ik de ruzies en het gedoe met mijn ouders als ‘normaal’ beschouwd heb. Ik wist wel dat het niet ‘leuk’ was, maar het was wat het was. Ik had te erkennen dat het helemaal niet ‘normaal’ was en dat het eigenlijk heel onveilig was voor mij als kind. WOW! Dit was heftig!

Om deze pijn, verdriet en ongemak niet te voelen had ik mijn ‘doen’ strategie ontwikkeld. Dat was veilig want het hield me vooral weg bij het voelen. Ik had een haarfijn gevoel ontwikkeld wat er wanneer nodig was. Hierdoor zorgde ik dat ik veilig was. Daarnaast bracht het op deze manier zorgen voor de ander mij de erkenning en liefde waar ik zo naar snakte. Het heeft me heel veel gebracht, maar ook steeds verder bij mezelf vandaan gehaald.

Ik wilde dus rust, waarom wilde ik dat? Het continue ‘aan’ staan en doen-stand had me uitgeput en gaf me chaos in mijn hoofd. Een wandelend hoofd zijn gaf me lange tijd veiligheid. Waar ik stond … het punt dat ik bloedeerlijk tegen mezelf had te zijn dat ik geen idee had wie ik was en wat ik wilde. Ik had terug te gaan naar de tekentafel om mezelf te ontdekken en dat was pijnlijk. 

Ik wil jou ook uitnodigen om ook eerlijk te kijken naar waar je nu staat. Hoe is het écht? Misschien voelt het oncomfortabel of pijnlijk, maar dat is de plek waar verandering begint.”*

Reflectie en uitnodiging

*”Deze drie stappen – wat wil je, waarom wil je dat en waar sta je nu – vormen de basis voor verandering. Maar verandering begint met eerlijkheid en nieuwsgierigheid naar jezelf.

Neem de tijd om deze vragen te beantwoorden. Dit is geen quick fix! Ik nodig je uit om hier voor te gaan zitten en te schrijven of een voicememo in te spreken die je dan weer kunt uitwerken. Wat wil je? Hoe ziet dat eruit? Waarom wil je dat? En waar sta je nu? Dit zijn geen makkelijke vragen, maar ze zijn wel noodzakelijk.

Als je merkt dat je hierin vastloopt of het lastig vindt om dit alleen te doen, weet dat je niet alleen bent. Ik begeleid je graag in dit proces. Volgend jaar start ik met een traject waarin we samen deze stappen doorlopen. Wil je nu al instappen? Dat kan tegen een pilotprijs. Neem contact met me op en ik vertel je er graag meer over.”

Afsluiting

“Ik hoop dat dit blog je heeft geïnspireerd om nieuwsgierig te zijn naar jezelf. Om stil te staan bij wat je wilt, waarom je dat wilt, en waar je nu staat. Deze drie stappen kunnen je helpen om de rust, vrijheid en verbinding te vinden waar je naar verlangt.

Volg me op social media voor meer inspiratie, en als je deze aflevering waardevol vond, deel hem dan met iemand die dit ook kan gebruiken.

Veel van ons lopen vast in patronen die we al heel jong hebben ontwikkeld. Deze patronen komen voort uit onverwerkte emoties, vaak ontstaan door emotioneel of fysiek afwezige ouders. Het verliezen van jezelf in die patronen is een van de meest pijnlijke vormen van verlies, omdat je daarmee ook de verbinding met je diepste kern kwijtraakt. Want wat gebeurt er als je in je jeugd al hebt moeten overleven in plaats van echt te leven? Wanneer je je als kind hebt aangepast omdat er simpelweg niemand was om jou op te vangen, je te horen of te zien? Dit is een thema dat ik steeds weer tegenkom, zowel in mijn eigen leven als dat van mijn klanten. 

Ik heb zelf ervaren hoe het is om als een soort zombie door het leven te gaan, volledig op de automatische piloot te leven. Alles draaide om goed doen, presteren, aanpassen en gedragen maar vooral ook: niet voelen. Ik schakelde mijn gevoelens uit omdat ze simpelweg te heftig waren.

Mijn ouders waren er niet op de manier waarop ik ze nodig had, emotioneel afwezig. Daardoor ontwikkelde ik patronen om te overleven. Ik dempte mijn emoties, zorgde ervoor dat ik geen last was, en wilde vooral niemand teleurstellen.

Dit heeft heel lang mijn leven bepaald.” Het dempen deed ik op verschillende manieren: hard werken, maar ook door het kopen van spullen en het drinken van alcohol.

Voorbeelden uit de praktijk
Regelmatig kom situaties tegen in de praktijk die ik in dit blog graag met je wil delen.  Dit zijn mensen die al vroeg in hun leven hebben geleerd om zichzelf te verliezen in patronen, meestal ontstaan door afwezige ouders:

• Het gevoel dat je alles alleen moet doen, dat niemand er echt voor je is. Dit geeft je een uiteindelijk gevoel van grip en controle, maar zorgt er ook voor dat je je diep vanbinnen eenzaam en alleen voelt.
• Misschien ben je als baby niet gewenst. Je ouders hadden liever een meisje dan een jongen, of andersom. Dit kan een diepe wond achterlaten van niet-gezien of niet-gewenst zijn.
• Een moeder die een postnatale depressie had, waardoor je als kind voortdurend probeerde om maar te voldoen aan de wensen van anderen, overal JA op zeggend om gezien en gehoord te worden.
• Een moeder die je hele leven depressief was, en een vader die vluchtte in zijn werk. Als kind werd je in een zorgrol geduwd, waardoor je nu nog steeds de neiging hebt om alles en iedereen te pleasen.”
• Misschien werd je gepest als kind, maar je ouders wuifden je pijn weg door te zeggen dat je je niet aan moest stellen. Je leerde om je gevoelens te verbergen en je schaamt je nu als volwassene als je negatieve emoties ervaart.”

Wat deze ervaringen met ons doen
“Het gevaar van het dempen van emoties en het aanpassen voor anderen, is dat we uiteindelijk onszelf verliezen.

We passen ons gedrag aan de verwachtingen van anderen aan, omdat we geloven dat we zo liefde en erkenning kunnen krijgen.

Maar wat we vaak niet zien, is dat dit ons als volwassenen in de weg blijft staan.

We raken vervreemd van onze eigen behoeften en verlangens, en verliezen het contact met onze eigen emoties.” En maken ons welbevinden zo afhankelijk van de ander

“De enige manier om jezelf terug te vinden is door stil te staan en eerlijk te durven kijken naar de patronen die je hebt ontwikkeld.

In mijn methode ‘Waar zeg jij JA tegen?’ help ik vrouwen om weer contact te maken met hun eigen gevoelens, en om te leren zijn met alles wat er is. Dit betekent ook dat we samen kijken naar die oude patronen die misschien al heel jong zijn ontstaan, en die je nu, als volwassene, tegenhouden om voluit te leven.” Dit vraagt om bloedeerlijk naar jezelf te zijn

De kracht van eerlijkheid naar jezelf
“Bloedeerlijk naar jezelf zijn is een enorme stap. Het vraagt om lef om je eigen patronen onder ogen te zien. Vaak willen we onszelf beschermen door pijnlijke emoties te vermijden. Misschien ben je altijd iemand geweest die het gevoel had alles onder controle te moeten houden, die dacht: ‘Als ik maar hard genoeg werk, of lief genoeg ben, dan komt alles goed’. Maar wat als dat niet zo is? Wat als je juist vastloopt omdat je de pijn en het verdriet uit het verleden hebt weggestopt?”

“Wat al deze verhalen gemeen hebben, is dat er een moment komt waarop je niet meer weg kunt kijken. Je voelt dat er iets niet klopt, dat je vastloopt in je leven, en dat je die patronen niet langer kunt negeren. Dit is het moment waarop bloedeerlijk naar jezelf zijn zo belangrijk wordt. Durf jij toe te geven dat je gewond bent? Dat je iets mist? Het is zo verleidelijk om door te blijven gaan op dezelfde manier, maar juist door eerlijk te zijn naar jezelf, begint het helingsproces.”

Ik weet hoe moeilijk het is om deze pijn te erkennen. Zoals ik al eerder deelde, heb ik als kind geleerd om mijn emoties uit te schakelen. Het was voor mij te heftig om te voelen hoe mijn ouders er niet voor mij waren, emotioneel of fysiek.

Mijn eigen ervaring met bloedeerlijk zijn
In mijn eigen leven heb ik dit proces doorgemaakt. Zoals ik eerder schreef, heb ik als kind geleerd om niet te voelen, om te overleven. Het was voor mij te pijnlijk om te erkennen dat mijn ouders er emotioneel niet voor me waren.

Ik wilde niet voelen hoe diep dat verdriet eigenlijk zat. Maar op een gegeven moment kon ik niet langer om die pijn heen. Het was alsof ik vastzat, ik leefde op de automatische piloot, altijd maar bezig om het goed te doen en te voldoen aan wat ik dacht dat anderen van me verwachtten. Totdat ik niet meer verder kon. Ik moest bloedeerlijk naar mezelf zijn en erkennen: ik ben gewond. Ik draag deze pijn al heel lang met me mee, en dat heeft een enorme impact op hoe ik nu in het leven sta.”

Pas toen ik bloedeerlijk naar mezelf durfde te zijn en deze pijn onder ogen zag, begon mijn helingsproces. Ik moest rouwen om de ouders die er nooit echt waren, maar ook om de delen van mezelf die ik onderweg was kwijtgeraakt.”

Erkenning is geen slachtofferschap

“Er is een groot verschil tussen erkennen dat je gewond bent en jezelf in de slachtofferrol plaatsen.”Hier wil ik een belangrijk punt maken. Erkennen dat je gewond bent, dat er pijn is, betekent niet dat je jezelf in de slachtofferrol moet zetten. Het gaat erom dat je eerlijk bent over wat er is gebeurd, zonder jezelf te veroordelen of in de pijn te blijven hangen. Erkenning is nodig om de diep weggestopte pijn te kunnen voelen en te verwerken.

Slachtofferschap is passief; het is jezelf vastzetten in een verhaal waarin je geen verantwoordelijkheid hoeft te nemen. Maar wat ik je wil meegeven, is dat het juist door de pijn te erkennen, door eerlijk te zijn over je wonden, dat je de kracht vindt om verder te gaan.” En dus dat je verantwoordelijkheid neemt voor je eigen proces

Dit erkennen van je eigen wonden is een belangrijk onderdeel van het rouwproces.

Rouw gaat niet alleen over het verlies van een dierbare, maar ook over het verlies van delen van jezelf, van verlangens, van dromen die niet uitkwamen.

Misschien heb je wel moeten rouwen om een deel van jezelf dat je hebt weggestopt om te overleven, omdat er in jouw omgeving geen ruimte voor was. Voor mij was dit een groot onderdeel van mijn eigen rouwproces. Ik moest rouwen om de ouders die er nooit echt voor me waren, maar ook om de delen van mezelf die ik onderweg was kwijtgeraakt.

Rouwen om wat er nooit was is een proces dat tijd kost. Het betekent dat je afscheid moet nemen van de illusies die je misschien hebt opgebouwd om jezelf te beschermen.

Die illusies dat je het alleen kunt doen, dat je niemand nodig hebt, of dat je altijd sterk moet zijn. Maar wanneer je die illusies loslaat, ontstaat er ruimte om weer in contact te komen met je eigen verlangens, met wie je werkelijk bent.”

Het delen van je verhaal is helen
“Er is een krachtige heling te vinden in het delen van je verhaal. Wanneer je het aandurft om te erkennen wat je hebt meegemaakt en dat te delen, open je de deur naar heling. Niet alleen voor jezelf, maar ook voor anderen. We denken vaak dat we alleen zijn in onze pijn, maar door je verhaal te delen, geef je anderen de ruimte om ook hun verhaal te vertellen en te voelen dat ze niet alleen zijn.”

Naar mijn idee is dit is een  van de meest krachtige manieren om deze rouw te integreren:
Het is helend om eerlijk te zijn naar jezelf en die pijn te erkennen, maar het wordt nog krachtiger als je die waarheid deelt met anderen. Zoals ik altijd zeg: delen is helen. Wanneer je jouw verhaal deelt, geef je jezelf toestemming om het te voelen, en anderen de ruimte om zich ook kwetsbaar op te stellen.”

Voorbeeld uit mijn praktijk: Klanten die hun wonden erkennen
“Ik werk met vrouwen die, net zoals ik, jarenlang hun pijn en verdriet hebben weggestopt. Ze zijn altijd bezig geweest met sterk zijn, doorzetten en zorgen voor anderen. Ze hebben geleerd om niet te voelen, want dat voelde te groot en te overweldigend. Maar als ze eenmaal de moed vinden om bloedeerlijk naar zichzelf te zijn, om hun wonden te erkennen, dan begint het helingsproces. Neem bijvoorbeeld een vrouw die zichzelf altijd heeft weggecijferd voor haar gezin, terwijl ze diep vanbinnen worstelt met onverwerkte emoties uit haar jeugd. Toen ze eenmaal haar verhaal durfde te delen en te erkennen dat ze gewond was, kwam ze erachter dat haar kracht juist lag in het durven toelaten van haar emoties.”

De kracht van JA zeggen tegen je wonden
“Het is misschien een van de moeilijkste dingen om te doen, maar ook een van de meest bevrijdende: JA zeggen tegen je wonden. Dat betekent dat je ze niet langer wegdrukt of ontkent, maar dat je ze onder ogen ziet en zegt: ‘Dit is mijn pijn, en ik mag deze voelen’. In mijn methode, ‘Waar zeg jij JA tegen?’, begeleid ik mensen om die wonden te erkennen en vervolgens te integreren. Want pas als je JA zegt tegen de pijn, tegen het verdriet, kun je ook volledig JA zeggen tegen het leven en jezelf.”

Reflectie en uitnodiging.

Ik wil je vandaag uitnodigen om na te denken over wat jou tegenhoudt om bloedeerlijk naar jezelf te zijn. Misschien zijn het die oude patronen die je al zo lang met je meedraagt, die ervoor zorgen dat je alles op automatische piloot doet, zonder echt te voelen. Welke wonden draag jij met je mee? . Waar heb jij jezelf moeten wegcijferen? Waar heb je je pijn weggestopt? Waar loop jij vast in je leven? Welke patronen herhaal je telkens weer, terwijl je diep vanbinnen weet dat ze je niet verder helpen? Durf jij die pijn onder ogen te zien?” Deel je verhaal, niet om in de pijn te blijven hangen, maar om jezelf de ruimte te geven om te helen.

IJsbad en jezelf dragen in het ongemak
Onlangs heb ik een ijsbadtraining gedaan. Het klinkt misschien onverwacht, maar het bewust JA zeggen tegen de kou heeft me zoveel geleerd over omgaan met emotioneel ongemak. Net als in een ijsbad, schreeuwt alles in je lichaam dat je eruit moet, dat het te koud is, dat je het niet aankunt. Maar als je leert om het ongemak te verdragen, om in die kou te blijven en te ademen, ontdek je dat je veel meer kunt dan je denkt. Hetzelfde geldt voor emotioneel ongemak. Vaak proberen we onze emoties te onderdrukken omdat ze te pijnlijk zijn, maar als we leren om ze toe te laten, om ze te voelen en te verdragen, ontdekken we onze eigen kracht.